1 Mei en de corona crisis

1 mei dag van de arbeid. Hij wordt gevierd in crisisomstandigheden van de corona besmetting. Misschien zijn de duizenden doden, de miljoenen werklozen en de miljoenen hongerlijders niet voor niks geweest naar aanleiding van de Covid-19-pandemie. Misschien worden de juiste conclusies getrokken voor een sociaal rechtvaardige, milieuvriendelijke economie. Veel zal afhangen van de sociale strijd op straat, in kantoren en in de fabrieken, in de gemeenten en steden, in parlementen. 1 mei is daarvoor een aansporing.

Buiten de twee wereldoorlogen in vorige eeuw, is 1 mei nog nooit zo ‘gevierd’ midden dramatische omstandigheden van de Covid-19 pandemie. De bevolking is met deze pandemie getroffen tot in het diepste van haar bestaan. Duizenden mensen, kwamen in ziekenhuizen terecht, soms in de gang, op een veldbed of in geïmproviseerde hospitalen in congreshallen of sportcentra.  Er stierven duizenden, mede door of aan het Covid-19 virus.(foto) Begrafenisondernemers konden het werk niet meer aan. Lijkkisten moesten gestapeld worden in ondergrondse garages, gevangenen in New York werden opgeëist om massagraven te maken. Soms moest het leger worden ingezet voor transport en medische hulp. De economie ligt grotendeels plat, het sociaal leven ook, gezinnen, bejaarden krijgen huisarrest, moeten om medische redenen hun sociale contacten beperken en de nodige afstand bewaren. De media speelden hun eenzijdige rol: focussen op de relatief welvarende middenklasse in hun mooie huizen met tuin. De echte slachtoffers, in kleine huisjes of appartementjes, in de grote steden, zonder tuin of zwembad, bestaan nauwelijks voor de media. De nieuwe armen die aan de deur van het OCMW komen aankloppen of bij de voedselbank komen amper in beeld. Intra familiaal geweld neemt toe.

Covid-19 was een grote steen in de poel van de samenleving. Vergelijkbaar met de grote depressie van de jaren dertig van vorige eeuw. Corona legde genadeloos de zenuwen bloot van een samenleving die op hol is geslagen. Een rotte samenleving van het winstbejag waaraan de menselijke waarden en de milieueisen ondergeschikt zijn. Miljoenen verdoezelende woorden van mooipraters en beelden kunnen niet op tegen het corona virus. Covid-19 dwingt ons naar aanleiding van 1 mei 2020 meer dan ooit tot fundamentele vragen.

1 Mei: Helden tegenover parasieten 

We hebben veertig jaar moeten leven met een economie die door dereguleringen alsmaar meer de economie van het financiële flitskapitaal werd, los van de reële economie. De reële economie is de economie waar de mensen van leven (fabrieken, landbouw, openbare diensten, logistieke diensten). De financiële flitseconomie is een virtuele economie die suggereert dat de toekomst volledig digitaal en/of virtueel is en dat alleen geld met geld kan verdiend worden. Het creëert miljardairs die parasiteren. De gegarandeerde winst voor de speculant of vermogensbeheerder of de loonsubsidies voor de bedrijfsleider zijn niet essentieel. Het zijn niet de miljardairs in hun villa’s of grote huizen, niet de wolven van Wall Street, die ons helpen de corona crisis te overleven. Zoals steeds meer economen zeggen brengen miljardairs niks bij aan de samenleving, ze zijn eenvoudig overbodig, zoals Senator en gewezen presidentskandidaat Bernie Sanders in de VSA zegt: ze moeten weg belast worden.(foto)

Verpleegsters, artsen, schoonmaaksters, vuilnismannen, brandweerlieden,  zorgpersoneel, kassiersters, rekkenvullers,  bus- en treinchauffeurs, de politie, de postbodes, de leraars zijn de stille helden. Allemaal essentiële beroepen waar de lonen doorgaans bescheiden tot laag zijn en de arbeidsomstandigheden ondermaats. Jarenlange Witte Woede heeft het zorgpersoneel nog niet veel betere verloning en arbeidersomstandigheden opgeleverd. Zal het na corona beter worden? Hopelijk laten de betrokkenen zich horen en nemen de draad van de strijd, van de witte woede weer op samen met de andere helden. Zoals nu blijkt beslist hun inzet over leven of dood van mensen in de ziekenhuizen en de zorgcentra,  beslist hun werk of de samenleving in chaos en geweld ten onder gaat. Het zijn mensen met hun beroepskennis, arbeidsethos, discipline, die de maatschappij doen draaien. Maar ze hebben weinig of niks te zeggen. Het is vaak zwijgen en werken in de “vrije markt”.  Bijv. in de werkgroep voor de exit strategie voor de Coronacrisis zitten vertegenwoordigers van het bedrijfsleven, maar de arbeidersbeweging wordt uitgesloten. Vandaag zijn het helden, onder neoliberaal bewind worden vernoemde helden na de crisis terug kostenposten. Dat mag niet meer gebeuren. Als één ding duidelijk is op deze 1 mei: de werkvoorwaarden en de lonen en inkomens van deze helden moeten fors opgewaardeerd worden. Het draagvlak ervoor is groot van links tot sommigen ter rechterzijde. En er is geld genoeg.

Stop besparingen in de sociale zekerheid

Op 1 mei 2020 wordt bewezen hoe belangrijk een goed uitgebouwd sociaal zekerheidssysteem van de staat is, om de gezondheidszorg te financieren en economische schokken op te vangen (tijdelijke werkloosheid). Hoewel al dertig jaar de politieke elite de sociale zekerheid als een jachtgebied voor besparingen beschouwt. In Vlaanderen zijn dat de rechtse, liberale partijen rond de VLD, de N-VA, de CD&V en ook de sociaaldemocraten in de voorbije veertig jaren die het spel meespeelden. Ze hebben de zorgsector kapot bespaard en in handen van de uitsluitend op winst gerichte private sector gespeeld gespeeld. Covid-19 heeft alle zwaktes in het gezondheidszorgsysteem aan de oppervlakte gebracht. Jarenlange besparingen eisen hun tol. In 2017 werden 900 miljoen euro bespaard in de zorgsector en 7 miljoen euro in de ouderenzorg. Terwijl de sociale zekerheid 5,8 miljard euro verloor door fiscale cadeaus aan de grote bedrijven. De slechte arbeidsomstandigheden en de lage lonen maken het beroep in de gezondheidssector en zorginstellingen onaantrekkelijk. Ze veroorzaken grote personeelstekorten bij gebrek aan kandidaten. De overheid stuurde zijn “helden” als kanonnenvoer zonder voldoende bescherming het veld in. Niet verwonderlijk, de politieke elite heeft al jarenlang geen respect voor het personeel. Ze worden geduld, maar in feite misprezen voor hun inzet en professionaliteit.

De jarenlange besparingen van de politieke elite in de sociale zekerheid, de gezondheids- en zorgsector verbergen een diepere agenda.  De politieke elite heeft nu al een deel van de woonzorg centra in handen gespeeld van multinationale ketens die niet de zorg voor de bewoners als eerste prioriteit hebben, maar het winstbejag voor hun aandeelhouders. Het resultaat is dat oudere mensen vandaag tot 2.000 euro per maand moeten betalen om wat vandaag blijkt in sterfhuizen opgesloten te zitten. Het resultaat daarvan werd treffend geïllustreerd in de VRT- Panorama reportage in 2017 onder de titel “Minimale zorg, maximale winst”. In een lezersbrief in Het Laatste Nieuws (17 april jl.) wordt door een ex-vrijwilliger in een Woon- Zorgcentrum (WZC) de uitzending bevestigd: “Van een kleinschalig WZC is het uitgebreid tot een bedrijf met 50 centra onder één naam. Dat was het begin van een totale verandering. De grote fout ligt bij de directie van het bedrijf. Het personeel wordt er op de vingers gekeken en gechronometreerd zodat ze minder tijd hebben voor de oudere bewoners.”

Het kapitalisme was voor de coronacrisis al doodziek. Denk aan de bankencrisis van 2008 waar de staat en de gemeenschap met belastinggelden de banken snel gered hebben. Daarna kwamen nieuwe besparingen, bijkomende privatiseringen. Tien jaar later staan we weer voor een grote crisis naar aanleiding van de Covid-19 besmetting. Met massale werkloosheid, honger en wanhoop. Vooral door het gebrek aan een vaccin ondanks aandringen van virologen en epidemiologen werd het als niet rendabel beschouwd door de overheid en de farma industrie. De gevolgen kennen we nu, zonder degelijk vaccin is het wellicht wachten tot in 2021.

De grootste voorstanders van de onbegrensde vrije markt moeten vandaag erkennen dat de private sector onbekwaam is te voorzien in elementaire noden van de bevolking. De neoliberale globalisering heeft de nationale staat proberen te herleiden tot een skelet. De staat moest zoveel mogelijk in zijn kot blijven en het spel van de “vrije markt” laten spelen, liefst met de steun van wetten en gemeenschapsgeld. Nu het crisis is op 1 mei 2020 moet de staat weer uit zijn kot komen om de “vrije markt” te redden. De staat komt nu tussen wat voor neoliberalen tot voor kort ondenkbaar was. De staat beslist maatregelen die tot het socialistisch en/of communistisch repertorium behoren, op zich niet slecht, maar ze worden gebruikt om het kapitalisme te redden zoals de bankencrisis van 2008 leert.

We hopen dat 1 mei 2020 een extra aansporing is voor een strijdbare sociale beweging om socialistische oplossingen voor te stellen d.w.z. de sleutelsectoren van de samenleving bijv. energie, voedsel, banken, openbaar vervoer, gezondheidszorg, sociale zekerheid onder controle van de gemeenschap.  We hebben onze fabrieken laten vertrekken naar de lage loonlanden. Onvoorbereid en met vernietigde voorraden, moesten simpele mondmaskertjes van duizenden km ver ingevlogen worden. Het wordt hoog tijd dat we de vleugels van de wilde, wereldwijde vrije markt knippen. De primauteit van de nationale staat, de sociale zekerheid en de politiek moet hersteld worden in dienst van het welzijn van de volkeren en het leefmilieu.

 

  • Over mij

    • Miel Dullaert
      °1948 Enkele stipmomenten… Kind en tiener Ik ben geboren in Merksem. Ik behoor tot wat men noemt, de babyboomgeneratie of de eerste
      Meer lezen...
  • Citaat

    In een tijd van universeel bedrog is
    het vertellen van de waarheid een revolutionaire daad
    (George Orwell, Brits schrijver, 1903-1950)

  • Edward ELGAR, NIMROD

  • Tag cloud

  • Deel onze pagina op:

    © Copyright 2024 ‐ Miel Dullaert ‐ Alle rechten voorbehouden

    Disclaimer | Privacybeleid

    Webdesign by Eye