Boek- Kwelgeest van de Amerikaanse elite- Gore Vidal (1925-2012)

De wetten van de sociale mobiliteit brengen massa’s verstandige jongens en meisjes uit de lagere middenklasse  tot een hogere sociale status en dito inkomen wanneer ze zich volgens de wetten van de meritocratie in dienst te stellen van de hoogste elite. In vergelijking daarmee komt de omgekeerde beweging relatief weinig voor. Er zijn er weinigen uit de hoogste elite die hun klasse de rug toekeren en consequent de kant van het volk kiezen. Toch zijn er heel wat en niet van de minste zoals advocaten, schrijvers,…Door hun afkomst, capaciteiten op moreel en intellectueel vlak hebben ze vaak de leiding genomen in revolutionaire bewegingen, nationale bevrijdingsbewegingen, ideologische stromingen, linkse partijen.

Eén van die schrijvers was onmiskenbaar de Amerikaanse wereldschrijver Gore Vidal die op 86 jarige leeftijd overleed vorige maand. Hij was de zoon van een prof aan de belangrijkste militaire academie van de VS, West Point. Hij kwam uit een rijke en machtige familie. Via zijn moeder had hij een band met de Kennedy’s bij zoverre dat hij toegang kreeg tot het Witte Huis.

Gore Vidal was een schrijvende duizendpoot. Hij publiceerde vierentwintig romans, vijf toneelstukken, honderd essays, zijn memoires, het was nauw verbonden met de Hollywood filmwereld en schreef filmscrpits. Zijn roman “Myra Breckenridge (1968) werd verfilmd met ondermeer met de bloedmooie Raquel Welch, Mae West en John Huston in de hoofdrollen,…Gore Vidal?

Vidal was bi-seksueel en begon als twintiger in de jaren vlak na de oorlog in 1948 met zijn eerste suksesboek The City and the Pillar. Een in die tijd baanbrekend werk over een openlijk homoseksuele man. Politiek correcte bladen als The New York Times, Time en Newsweek waren zo geschandaliseerd dat ze weigerden de roman te bespreken. G. Vidal werd doodgezwegen en zag zich genoodzaakt onder schuilnaam te schrijven. De communistenjacht van senator Mc Carthy was voor Vidal een belangrijke stap naar radicalisering. Vidal werkte in Hollywood en zag hoe echte en vermeende communisten gebroodroofd werden. Sommigen hadden de moed zich te verzetten, anderen begonnen te collaboreren zoals de latere president Ronald Reagan als voorzitter van de acteursvakbond, The Screen Actors Guild.

Een politiek leider is hij nooit geworden alhoewel hij de ambitie ervoor had. Bij de Democraten probeerde hij het in 1960 en 1962. Hij brak nooit door en viel dan terug op zijn flamboyante karakter, scherpe pen en verbale woordkrachtpatserij.  In 1972 richtte hij zelfs met de beroemde kinderarts Dr. Spock een nieuwe linkse partij op: The People’s Party. Het werd een fiasco. Zijn analyse  van het Amerikaanse  politiek systeem was echter glashelder en juist. Het politieke beleid wordt in dit land bepaald door de rijke ondernemers, de Rockefellers en de Mellons, en hun professionele huurlingen. Volgens G. Vidal bestonden de politieke partijen alleen maar om de werkende klasse het gevoel te geven dat ze iets in de politieke pap te brokkelen hebben. Eigenlijk is er voor Vidal maar één partij in de VSA:”The Property Party” (de eigendomspartij). Die heeft twee vleugels de Republikeinse partij en de Democratische. “Om zijn greep op de natie te behouden is het zaak voor de Property Party om de fundamentele kwesties uit het debat te weren. De Amerikaanse politieke elite slaagt er meesterlijk in om de burgers tegen hun eigen belang te laten stemmen”, aldus Vidal in 1972 in “Homage tot Daniel Says” (=leider van een gewapende opstand in het pas onafhankelijke Amerika). Over het recente verleden zegt Vidal dat in een fatsoenlijk land Georges Bush en vice-president Dick Cheney als verraders zouden zijn afgezet en berecht.

De milieufilm de “inconvenient truth” van de voormalige vice-president Al Gore (de moeder van Vidal was een verre nicht van Al) had in Gore Vidal allang een voorloper. In zijn essays rekent hij af met hardnekkige politieke mythes in het Westen. Om er twee te noemen. De verrassingsaanval van de Japanners op Pearl Harbor waardoor de VSA zich verplicht zagen de oorlog te verklaren aan Japan. Volgens Vidal wilde president Franklin D. Roosevelt wel, in tegenstelling tot zijn verkiezingsbelofte, dat de VSA zich in de tweede wereldoorlog zouden begeven. Hij stelde Japan een voor het land onaanvaardbaar ultimatum (ondermeer terugtrekking uit China) in de hoop het land zo te provoceren tot actie. Volgens Vidal waren de militairen in Harbor niet gewaarschuwd voor de aanval. Nochtans waren de Japanse marinecodes gekraakt en wist de Amerikaanse legertop dat de aanval in de maak was. De tweede mythe: na de oorlog wilde de Sovjet-Unie de opdeling van Duitsland. Volgens Vidal was het echter de VSA die een tweedeling wilde, tegen de wens van de Europese bondgenoten in. Volgens Josef Stalin ging dit in tegen de afspraken van Yalta en Potsdam en reageerde hij gefrustreerd met de blokkade van Berlijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  • Over mij

    • Miel Dullaert
      °1948 Enkele stipmomenten… Kind en tiener Ik ben geboren in Merksem. Ik behoor tot wat men noemt, de babyboomgeneratie of de eerste
      Meer lezen...
  • Citaat

    Een journalist is een individualist,
    die zich identificeert met een miljoenenpubliek
    (Hans Van Straten, Nederlands schrijver-journalist, 1923-2004)

  • Edward ELGAR, NIMROD

  • Tag cloud

  • Deel onze pagina op:

    © Copyright 2024 ‐ Miel Dullaert ‐ Alle rechten voorbehouden

    Disclaimer | Privacybeleid

    Webdesign by Eye