Op dinsdag 28 mei jl. werd in Berlijn een solidariteitsmeeting georganiseerd met het Venezolaanse volk dat hevig strijdt voor zijn soevereiniteit tegen pogingen van de VSA en zijn bondgenoten om de Bolivariaanse revolutie in Venezuela omver te werpen. De solidariteitsmeeting werd georganiseerd door het Berlijnse comité “Hände weg von Venezuela”.
De aanleiding voor deze solidariteitsmeeting was een antwoord op de economische Latijns- Amerikaanse Top die in Berlijn werd georganiseerd door de Duitse minister van Buitenlandse Zake Heiko Maas. Het solidariteitscomité “handen af van Venezuela”, is een breed samenwerkingsverband. Maken deel uit van het comité: het dagblad “Junge Zet”, de Duitse Communistische Partij, de Vriendschapsvereniging Duitsland -Cuba, de Alexander-von-Humboldt vereniging en de organisatie van Vrijzinnigen en Humanisten. Er kwamen een aantal sprekers aan het woord die in detail ingingen op de toestand in Venezuela, de zware economische sancties en de pogingen tot staatsgreep. Er waren zo’n 750 aanwezigen op de meeting.
Meeste staten erkennen president Nicolas Maduro
De eerste spreker was Carolus WIMMER, internationale secretaris van de Communistische Partij van Venezuela. Wimmer komt oorspronkelijk van München en is nu in Venezuela parlementslid. Hij ging in op de zogenaamde Monroe- doctrine van de Verenigde Staten
. Sinds 1823 zegt die dat het zuidelijk gelegen Latijns-Amerika exclusief de invloedszone is van de VSA, wat betekent dat zij alleen die mag domineren, uitbuiten en de volkeren onderdrukken. Ondanks alle sancties, sabotage, geweld van de VS en zijn bondgenoten kunnen zij hun imperialistische agenda aan Venezuela niet opdringen. Een grote meerderheid van regeringen in de wereld hebben de staatsgreeppogingen van dhr. Guaido niet gelegitimeerd en erkennen Nicolas Maduro
(foto) als de rechtmatig verkozen president van Venezuela. De staten die Nicolas Maduro erkennen zijn niet van de minste: China, Rusland, India, Mexico,…C. Wimmer erkent dat de economische situatie in het land slecht is. Het land bevindt zich in een moeilijke overgangsfase tussen kapitalisme en socialisme. Het grootkapitaal en zijn bondgenoten gebruikt alle legale en illegale middelen om de soevereine wil van het Venezolaanse volk te breken. De dagelijkse strijd van het volk bewijst dat de meerderheid van de Venezolanen nog altijd achter de regering van Nicolas Maduro en de Bolivariaanse grondwet staat. Het volk is vastbesloten om de verworvenheden van het land te verdedigen en te strijden voor doeleinden die nog niet bereikt zijn.
De tweede spreker was de in Colombia geboren Calvo OSPINA. Hij gaf een referaat over het thema van de paramilitaire terreur in zijn thuisland. Ospina, die momenteel in Frankrijk woont, en een documentairemaker is, legde uit hoe achter de “narcoterreur” verschillende paramilitaire groepen steun krijgen van de VS- regering. Volgens hem is Colombia een door de VS bezet land, met zijn vele Amerikaanse basissen.
De verkeerde vriend van de Duitse Buitenlandminister
Als derde spreker kwam de Duitse vakbondssecretaris Orhan AKMAN aan het woord. Hij roept de vakbonden op zoals vroeger duidelijker solidair te zijn met de strijdende volkeren voor sociale gerechtheid, ontwikkeling en soevereiniteit. Akman was scherpt voor Buiitenlandminister (en sociaaldemocraat) Heiko Maas, die niet beschaamd is, een fascist zoals de Braziliaanse president Jair Bolsonaro te ontmoeten en parallel daaraan de AfD (rechts populistische partij in Duitsland) aan te vallen als extreemrechts. Dat is volgens hem totaal ongeloofwaardig. De strijdbare vakbondsmilitanten eisen van de Duitse politici dat ze de soevereiniteit van Venezuela respecteren. Akman vergeleek de Venezolaanse grondwet met de Duitse. Hij stelt vast dat de eerste fundamenteler sociale rechten beschermt, dan in de Duitse.
Na de toespraken discussieerde een panel van 3 deelnemers. Gerhard Mertchenk van het Berlijnse solidariteitscomité “Handen af van Venezuela” organiseert al wekenlang elke zaterdag een protestmanifestatie tegen de dreigende staatsgreep. Patrick Köbele, voorzitter van de Duitse Communistische Partij, bedankte de Russische Federatie en de Chinese Volksrepubliek China voor het concrete anti-imperialistisch engagement in Venezuela. Vandaag is de strijd voor het volk voor socialisme in een cruciale fase. Andrey Hunko (Die Linke) bezocht recent Venezuela en had er gesprekken met alle partijen. Hij klaagde aan dat de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Henko Maas, de extreemrechtse Braziliaanse president Jair Bolsonaro als zijn “vriend” beschouwt. Hunko verdedigde dat Duitsland een bemiddelingsrol moet spelen tussen de partijen in het land in plaats van de vazal te zijn van Washington dat geen oplossing wil, maar de tegenstellingen in het land wil doen escaleren.
Ongekende klassenstrijd in Venezuela
Als eregast op de meeting sprak de viceminister van Buitenlandse Zaken van Venezuela, dhr. Yvan Gil. Hij wees op de ongekende brutaliteit van de Amerikaanse en Westerse” sancties tegen het volk van zijn land. Alleen Cuba heeft weet van dezelfde sancties. Hij schetste uitvoerig de gevolgen van de sancties voor de gezondheid, de bevoorrading van het land. Washington en het Westen roven miljarden tegoeden die toekomen aan de Venezolaanse bevolking. Volgens de minister vindt er een ongekende klassenstrijd plaats die alle sectoren van het leven in Venezuela omvat. Tenslotte sprak de minister van Buitenlandse Zaken, Jorge Arreaza, vanuit Oslo, via een videoboodschap. Hij stelde duidelijk dat de regering Maduro de dialoog en de vrede nastreeft.
Op het einde van de meeting kwamen kunstenaars en muzikanten aan bod die putten uit het rijk repertoire van de Latijns-Amerikaanse kunst en muziek. (RT)
Vlaamse solidariteit met het Venezolaanse volk?
Berlijn geeft het goede voorbeeld van solidariteit met het Venezolaanse volk. Ook in London en Parijs zijn er solidariteitscomités actief. Alle progressieve krachten in Europa die naam waardig zouden hun steentje moeten bijdragen aan de noodzakelijke solidariteit die het Venezolaanse volk nodig heeft. Iedere wakkere burger zou moeten weten dat Washington niet de democratie op het oog heeft, maar de enorme bodemrijkdommen van het land. Vele jaren geleden in vorige eeuw schoten in Vlaanderen solidariteitscomités als paddenstoelen uit de grond als de solidariteit nodig was met volkeren uit de derde wereld die het juk van Westerse koloniale heersers wilden afwerpen of hun eigen soevereine weg wilden gaan (foto solidariteit Chili na staatsgreep, 1973).
Vandaag heerst een mutisme in Vlaamse progressieve middens om zich solidair op te stellen ten aanzien van Venezuela. Wellicht speelde de druk van de verkiezingen van 26 mei jl. een rol en werd om tactische redenen Venezuela uit beeld gehouden. Erger is dat heel wat progressieven niet immuun blijken te zijn voor het imperialistisch verhaal dat vanuit Washington en in onze media en bij rechts wordt opgehangen.
