Na de Europese verkiezingen van mei 2019 dienden vijf nieuwe benoemingen te gebeuren aan de top van de Europese Unie. Twee belangrijkste zijn de keuze voor een voorzitter van de Europese Commissie en de voorzitter van de Europese Centrale Bank (ECB). Ook de voorzitter van het Europees Parlement (EP) en de Hoge vertegenwoordiger voor Buitenlandse Betrekkingen moeten worden benoemd door het Europees Parlement op voordracht van de Europese Raad van eerste ministers en staatshoofden.
Uit de recente voordrachten voor de topfuncties in de Europese Unie (EU) die door de Europese Raad van de 28 staatshoofden en eerste ministers werden gemaakt, blijkt dat de dames en heren een scherp profiel hebben gehanteerd voor de voordrachten.
Ursula von der Leyen (°1958)
De machtigste functie binnen de top van de EU-bubbel is die van voorzitter van de Europese Commissie die tot nu geleid werd door de specialist in zake belastingontwijking: de christendemocraat Jean Claude Juncker, jarenlang eerste minister in het belastingparadijs Luxemburg. Die man heeft veel schade aangebracht aan de geloofwaardigheid van de EU door zijn fratsen, zijn extraverte stijl, en zijn drankverslaving. Hij was de Boris Jeltsin van het Rusland van de jaren negentig in de EU.
Voor zijn opvolger wordt een Duitser voorgedragen, de huidige CDU-minister van Defensie, Ursula von der Leyen (foto).
Ursula von der Leyen werd geboren in 1958 als Ursula Albrecht in Brussel, als dochter van een Nedersaksische deelstaatpresident Ernst Albrecht. Haar vader werd in de jaren vijftig hoge diplomaat in toen nog de EGKS (Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, nadien Europese Economische Gemeenschap (EEG). Ze studeerde aan de internationale school in Brussel, deed studies geneeskunde, studeerde aan de London School of Economics en aan de Amerikaanse elite-universiteit in Stanford. Ze huwde met een man uit Duitse adellijke kringen en ondernemer en nam zijn naam aan: Von der Leyen. Ze kreeg zeven kinderen. Ze stapte pas op haar 42e in de politiek (2001). Zij schoot als een raket omhoog en werd lang de kroonprinses van Angela Merkel genoemd. Ze werd minister van gezinsbeleid en nadien werkgelegenheid, recent minister van Defensie. Ze pleitte voor een versterking van de NAVO. Ze wijst op het agressieve karakter van het beleid van Rusland. Wat haar een prompte repliek van haar Russische defensiecollega opleverde dat zij als ‘Duitser beter tweehonderd jaar zou zwijgen’. Ook ten aanzien van China zit zij op een confronterend spoor toen zij in januari 2019 in Die Zeit verklaarde: “we moeten onze belangen tegenover China samen als Europeanen verdedigen en doordrukken”. Kan men in het eerste deel van haar uitspraak akkoord gaan, dan is het woordje ‘doordrukken’ er o.i. te veel aan. De confrontatiekoers van Washington en het Pentagon met Rusland en China is aan haar goed besteed.
Ze wordt alvast gesteund door de christendemocraten en liberalen. Maar dat is onvoldoende. Voor de sociaaldemocraten en groenen, zeker bij de eersten, is er nog grote twijfel om hun stem te geven aan Von der Leyen. Maar de troostprijzen (zie verder) kunnen veel goed maken. Van Groenen en de linkse fractie en soevereinistisch rechts moet zij geen goedkeuring verwachten. Toch wordt aangenomen dat zij haar voordracht goedgekeurd ziet.
Christine Lagarde (°1956)
Christine Lagarde (foto) wordt door de Europese Raad van Ministers en staatshoofden voorgedragen als de nieuwe voorzitter van de Europese Centrale Bank (ECB).
De Française Christine Lagarde
is geboren bij ouders die professor en lerares waren. Van hen kreeg ze een anglofiele opvoeding en haar liefde voor de Angelsaksische cultuur. Op haar 18e ging ze zakenrecht studeren in de VSA. C. Lagarde kent het reilen en zeilen van het imperium in Washington. Ze werd na haar rechtenstudies parlementair medewerker in het Huis van Afgevaardigden. Ze was van 1995-2002 lid van het prestigieus ‘Center for Strategic and International Studies’ van de Amerikaanse geostrateeg Zbigniew Brzezinski, wiens missie was de Amerikaanse dominantie uitbreiden tot de Sovjet-Unie (Het was hij die in de jaren tachtig adviseerde om moslimfundamentalisten te rekruteren en te bewapenen- waaronder Osama Bin Laden- tegen de Sovjets en het seculiere regime in Afghanistan). Samen met Brzezinski was Christine Lagarde covoorzitter van de werkgroep wapenindustrie VSA- Polen. Christine Lagarde maakte carrière bij het bekende Amerikaanse advocatenkantoor Baker & Mc Kenzie . Het is één van de grootste ter wereld, met 78 kantoren wereldwijd, 6.000 medewerkers, waarvan in België één met 89 advocaten. Ze legde zich toe op dossiers in verband met fusies, kartelzaken, overnames. Ze werd in 1999 de eerste vrouwelijke voorzitter van het kantoor. In 2005 werd ze lid van de toezichtsraad van de Nederlandse bank ING. In dat jaar werd ze in de Franse regering De Villepin , onder president Nicolas Sarkozy, minister van Buitenlandse handel, nadien Financiën.
Ze sprak zich uit voor neoliberale hervormingen van de arbeidswet ( ‘Le code du Travail’). Haar beslissing om een corruptiezaak tegen Sarkozy-getrouwe Bernard Tapie naar een arbitragepanel te sturen in plaats van naar een rechtbank- met uiteindelijk een miljoenen schadevergoeding voor Tapie- leverde haar in 2016 een gerechtelijke veroordeling op voor nalatigheid, maar geen straf en geen strafblad. Vele Fransen zagen hierin klassenjustitie, waarin de machtigen aan straffen ontsnappen.
In 2011 werd ze de algemene directeur van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), vnl. een financieel instrument onder controle van de Amerikanen. Die de neoliberale recepten wereldwijd moet opleggen. Zo was ze samen met de EU Commissie en de Europese Centrale Bank (ECB) onder leiding van ex Goldmans Sachs bankier, de Italiaan Mario Draghi, de drijvende kracht van het strafcommando om de duimschroeven aan te draaien met drastische besparingsprogramma’s voor de Griekse bevolking
(foto protestbetoging).
Charles Michel (°1975)
De toekomstige president van de Europese Raad van regeringsleiders en staatshoofden wordt wellicht de liberaal Charles Michel. Hij volgt Donald Tusk op. Hij wordt na zijn mislukte regeerperiode als eerste- minister in België gezien als een bleek figuur. Iemand die de poedel van de Franse president Emmanuel Macron dreigt te worden. Voor deze functie, waarin pappen en nat houden, oneindige gesprekken naar een compromis belangrijk zijn is hij wel de geknipte man. In het buitenland zien ze Belgen als bekwame figuren om overleg, voor en achter de schermen, deals uit de brand te slepen. Zijn vader Louis Michel was ooit vice-eerste-minister in België en EU-commissaris.
Troostprijzen
Josep Borrell (°1946)
Als opvolger van de sociaaldemocrate Federica Mogherini werd de Spaanse minister van Buitenlandse zaken en sociaaldemocraat Josep Borrell voorgedragen voor de post van Hoge Vertegenwoordiger van het Buitenlands beleid. Hij is een Catalaan, maar hevige tegenstander van de Catalaanse onafhankelijkheid. Hij wil dat leiders die voor onafhankelijkheid zijn, voor de rechter gedaagd worden. Hij is jarenlang een vertrouwd gezicht geweest in het Europees Parlement. In 2004 werd hij verkozen als voorzitter van het Europees Parlement. In 2002-2005 schreef hij mee aan het ontwerp Europese Grondwet die in 2005 werd verworpen in een referendum door Nederland en Frankrijk. Hij zal nauwelijks afwijken van wat het imperiale Washington wil. Hij zal waarschijnlijk “his master’s voice” zijn.
David Sassoli (°1956)
Voor de sociaaldemocraten is er een tweede troostprijs, de voordracht van de Italiaanse sociaaldemocraat David Sassoli. Gepokt en gemazeld in het Europees Parlement. Hij was voordien sterjournalist bij de Italiaanse openbare omroep RAI. In het Europees Parlement heeft hij het dossier van het Europees spoorverkeer opgevolgd. Hij was de drijvende kracht achter de liberalisering van het spoorverkeer waarin vervoersmaatschappijen gescheiden werden van het infrastructuur beheer. In België leidde dit tot de NMBS als reizigersmaatschappij en Infrabel als infrastructuurbeheerder
(foto). Een ongelukkige keuze waarvan de reizigers en het spoorwegpersoneel tot hun groot ongenoegen al jaren het slachtoffer zijn.
Een slechte ploeg voor Europa
We hebben hier een ploeg van toplui van de Europese Unie met een fundamenteel geloof in het gemondialiseerde neoliberalisme, de concurrentie, de vrijhandel, de afbraak van de welvaartsstaat, de integratie van Europa tot een superstaat binnen de euro- Atlantische as. Het CV van de vernoemde dames Ursula von der Leyen en Christine Lagarde is een ‘American story’. Afgaande op dat CV kan de vraag gesteld worden of ze wel geschikt zijn om aan Europa een autonome rol uit te bouwen. Nu ziet het ernaar uit dat met deze dames en heren de EU de economische poot wordt van de NAVO onder controle van het imperiale Washington.
Gelukkig zijn er op dit continent krachten werkzaam die de facto een autonome beslissingsmacht opeisen voor Europa. Denk aan West-Europese zakenmiddens, aan de Duitse regeringsbeslissing, tegen de wil in van de Amerikanen, om een onderzeese gaspijpleiding Nord Stream2 aan te leggen met Rusland. Of de Italiaanse regering die zich niet de wet laat dicteren door Washington en de Europese atlantisten, en zich recent heeft ingeschakeld in het win-win project van de Chinese nieuwe ‘Zijderoute’ . De recente inmenging van de VS in een soevereine beslissing van Frankrijk, die een wet heeft gestemd van een Franse belasting op digitale diensten van multinationals is een flagrante aanval op de soevereiniteit van dit land. Minister van Economie Bruno Le Maire reageerde op de VS- reactie: “Als bondgenoten moeten we onze meningsverschillen kunnen uitpraten, in plaats via bedreigingen”. Vraag: Is de VS nog een bondgenoot van Europa?
De toekomst van een autonoom Europa ligt niet in een rol als vazal van Washington, maar autonoom, en dus ook oostelijk in een multipolaire wereld. Anders dreigt het tragische notenkrakers effect zoals gewezen NAVO-baas, de Nederlander Jaap de Hoop Scheffer recent in Brussel zegde in een toespraak: Europa als noot in de notenkraker, geplet als speelbal tussen de grootmachten.
