In 1965 werd in Indonesië President Soekarno (foto) opzij gezet door een legercoup. De militaire coup was één van de bloedigste afrekeningen tussen burgers in de tweede helft van de twintigste eeuw. 30 september 1965, 52 jaar geleden, herdenken we deze maand de gebeurtenissen in de Zuid Aziatische archipel Indonesië.
In de dekolonisatie beweging na de tweede wereldoorlog was de basisfilosofie van de eerste president van het onafhankelijke Indonesië, Soekarno (geboren als Koesno Sosrodihardjo) de “geleide democratie” (foto). Deze filosofie kwam voort uit de Nasakom-filosofie, waar het nationaal belang voorop stond en samenwerking tussen de nationalisten, religieuze leiders en de communisten. Met 2 miljoen leden was de Indonesische KP een massapartij, de PKI (Partai Komunis Indonesia), ze was de derde grootste partij in de wereld, na China en de Sovjet-Unie. De concrete pogingen van de PKI om sociale rechtvaardigheid en landhervormingen door te voeren was een doorn in het oog van de grote landeigenaars, waaronder 
moslimleiders en militairen. Op 30 september 1965 werden zes generaals van het Indonesische leger vermoord door een mistige groep die zich de “30 septemberbeweging” noemde. President Soekarno weigerde partij te kiezen. Daarop organiseerden de generaals een staatsgreep en zetten president Soekarno af en kwam generaal Soeharto aan de macht. Op de dag van de begrafenis van de generaals op 5 oktober 1965 lanceerden de generaals een massale propagandacampagne tegen de PKI en gaven haar de schuld van de moorden. De PKI werd verboden en vervolgd tot op de verste eilanden van de archipel.
Stromen bloed in de rivieren
De Amerikaanse historicus John Roosa heeft de politieke situatie toen in Indonesië geanalyseerd en komt tot het volgende besluit: “Tussen 1958 en 1965 werd het Indonesische leger opgeleid, betaald en bewapend door de Amerikanen. Het leger werd een staat in de staat. In de maanden voor oktober 1965 wilden de VS en het leger dat er een incident als dat met de “30 septemberbeweging” zou plaatsvinden. Ze creëerden er de omstandigheden voor. President Dwight Eisenhower en de broertjes Dulles van de CIA zagen alle derde wereldleiders die neutraal wilden blijven in de Koude Oorlog als marionetten van het communisme. De jaren vijftig- zestig van vorige eeuw waren de jaren van links-nationalistische leiders die aan de macht kwamen. De CIA voerde geheime operaties uit om die leiders met hulp van lokale krachten omver te werpen. Voorbeelden: Mossadegh in Iran, 1953; Arbenz in Guatemala, 1954; Savanna Phouma in Laos, 1960; President Goulart in Brazilië 1964…” President Soekarno was de medestichter van de niet-gebonden landen met China, India, Joegoslavië en trachtten los te komen van het Westerse VSA- blok en het Sovjet- blok. Het plan van president Soekarno was, met zijn progressieve en patriottische regering met steun van de massabewegingen, een land te maken dat zijn nationale rijkdommen controleerde met het doel van Indonesië een fiere, kunstzinnige en productieve natie op te bouwen. Hij wilde geen Westerse “hulp”. Hij wist dat hij president was van één van de rijkste naties ter wereld.
In de loop van 1965-1966 werden zo’n 2 miljoen mensen vermoord, waarvan de meesten leden waren van de PKI (foto links) zoals advocaten, leraars, kunstenaars, aristocraten, studenten, boeren, zakenlui, militairen…Dit alles met medeplichtigheid van religieuze organisaties van moslims, hindu’s, katholieken en protestanten, plus het leger.
De Indonesische schrijver Pramoedya Ananta Toer verklaart: “De rivieren waren vol lijken, en stroomden rood van het bloed. Elke hoop op een onafhankelijk, rechtvaardig en egalitair moederland was verdwenen”. De verkiezingen van 1966 zou de PKI winnen, gesteund door president Soekarno. Haar programma was duidelijk: anti-imperialistisch, sociale rechtvaardigheid en landhervormingen. De religieuze leiders die ook de grootste landeigenaren waren, samen met de militairen en de corrupte elite, wilden dit ten allen tijde voorkomen. Zij verraadden het volk en vernietigden de democratie op 30 september 1965.
Genocide
De gevolgen waren verschrikkelijk. Het is na Korea, Vietnam, de grootste genocide in Azië waarin het Westen direct bij betrokken was. Over de gehele archipel, duizenden km ver van de plaats waar de generaals vermoord werden, werden massale slachtpartijen georganiseerd, verkrachtingen, martelingen. Gevangenissen en concentratiekampen stroomden vol. Ca 40% van de leerkrachten in Java werden afgeslacht. Filmstudio’s en theaters werden gesloten of platgebrand. Schrijvers en kunstenaars werden naar het concentratiekamp ‘Buru’ gestuurd. Intellectuelen, communisme, en de Chinese taal en cultuur, maar ook alle progressieve kunst en activiteiten werden bespot en verboden. Tegelijk werd de Westerse stijl van het turbo- kapitalisme gepromoot. Religie werd herleid tot oneindig herhaalde spreekkoren. Familiewaarden werden gepromoot dit wil zeggen de patriarchale onderdrukking van vrouwen en kinderen. De Westerse pop- cultuur en het consumentisme werden ingevoerd. Dit alles had tot gevolg dat Indonesië een voorbeeld werd van het crony- kapitalisme, met één van de hoogste corruptieniveau’s ter wereld. Het Indonesië van voor 30 september 1965 was dood. Het werd onmogelijk nog een economie op te bouwen gecontroleerd door de regering ten behoeve van de miljoenen Indonesiërs die wonen en werken op de duizenden wondermooie eilanden in de archipel. De onbegrensde plundering van zijn rijkdommen, grondstoffen en bossen begon, vooral te voordele van buitenlandse multinationale bedrijven. De prachtige, natuurlijke rijkdommen van Borneo, Sumatra, Papoea werden veranderd in woestijnen, monoculturen, vergiftigde en volledig geprivatiseerde exploitatie leidend naar sociale en ecologische nachtmerries.
De Nieuwe Orde uitgedaagd?
Het vernietigen van alles wat natuur en beschaafd was , was niet voldoende voor het regime. Zelfs herinneringen moesten vernietigd worden. Men kan dan wel de PKI gelikwideerd hebben en hun aanhangers en leiders vermoord hebben. De gedachten van sociale rechtvaardigheid, nationale fierheid en soevereiniteit zijn niet dood. Bij zoverre dat de angst bij de elites die het bloedbad en de massamoorden bevalen en/of uitvoerden nog altijd spoken zien van het communisme. Een mainstream Indonesisch magazine Tempo heeft in zijn editie van 1 oktober 2017 de cover volledig getiteld met de tekst “Sekali Lagi Hantu PKI” of “Eens te meer het spook van de PKI”. Wanneer het past voeren de corrupte elites, het leger en de religieuze leiders het spook op van het communisme. Het spook wordt voorgesteld als een monsterachtig schepsel, moordend en folterend. Indonesische kinderen wordt verteld dat de communistische hamer dient om kinderen het hoofd in te slaan en de sikkel om hun keel over te snijden. Islamitische organisaties samen met leger en de politie behoeden “de natie” voor atheïstische “bendes”. De moedigen die de lef hebben thema’s als sociale ongelijkheid, het gebrek aan sociale zekerheid waaronder medische zorgen of een fatsoenlijk onderwijs, huisvesting en basisdiensten te verdedigen, worden fysiek aangevallen of juridisch vervolgd.
Ondanks alles wat er gebeurd is, zijn er in 2017 toch parlementsleden en regeringsverantwoordelijken die de moed hebben openlijk te spreken over de herverdeling van de rijkdom ten gunste van de miljoenen armen en de ‘Nieuwe Orde’ van corruptie en uitverkoop uit te dagen. Zij worden 
aangevallen en openlijk verdacht gemaakt sympathie te hebben voor de PKI, inbegrepen de huidige president van Indonesië, Joko (Jokowi) Widodo (foto rechts) afkomstig van Java en ex-gouverneur van de hoofdstad Djakarta. In zijn jaarlijkse toespraak “The state of the nation” had hij thema’s als sociale rechtvaardigheid uitvoerig behandeld. Dat was onverdraaglijk voor de economische elite aan de macht. Hij stelde de belangen van het volk boven die van de multinationals, wat hem vele vijanden heeft opgeleverd in eigen land en in het Westen. Hij wordt beschuldigd een “verkapte” communist te zijn. Zijn aartsrivaal en vijand is generaal Parbowo . Vele islamisten noemen de president een communist. In Indonesië is dat een serieuze bedreiging en kan zelfs een doodvonnis betekenen. De populaire, bestuurskrachtige gouverneur van Djakarta, de christen Basuki Tjahaja Purnama, bijgenaamd Ahok, (foto links) werd recent gevangen gezet voor blasfemie, het “beledigen van de islam” op basis van mistige aanklachten. Zijn grootste misdaad bestond erin te beslissen een groot publiek transportsysteem te bouwen, het creëren van openbare groene ruimtes, het bouwen van een afvalwatersysteem, en het opkuisen van vervuilde kanalen.
Onwetendheid en valse informatie
Op 29 september betoogden duizenden in Djakarta, voornamelijk moslims. Luidsprekers schreeuwden “Allahu Akbar”- “Allha is groot” en meestal direct in spreekkoren erna “Ganyang, Ganyang, Ganyang PKI”. Of “vernietig, vernietig, vernietig de PKI”. Ribka Tjiptaning is de dochter van een voormalig vooraanstaand lid van de PKI (een Javaanse aristocraat) die omgekeerd werd opgehangen, na gefolterd te zijn geweest in aanwezigheid van zijn kind, dochter Ribka, en haar broer. Ze wordt vandaag nauwkeurig in de gaten gehouden voor elke stap die zij zet en uitspraak die ze doet. Ze is vandaag één van de linkse woordvoerders. Zij schreef een boek “Ik ben fier een dochter te zijn van een lid van de PKI”. Doch deze eenzame stem kan moeilijk beschouwd worden als het begin van de heropstanding van de PKI. Wanneer ik iemand als Khairunnisa van een Madrassa-islam-school spreek, heeft ze het over het sadisme van de PKI tegenover de moslims. Sadisme? De PKI was een relatief kalme, constitutionele democratische volkspartij. Zelfs in 1965 waren vele PKI- leden ook moslim. Is het sadistisch te pleiten voor landhervormingen, een economie in eigen beheer,…? De PKI had zeker de verkiezingen gewonnen, ook met steun van gewone moslims. De coup en de massamoorden daarna moest die verkiezingsoverwinning van 1966 definitief onmogelijk maken. Khairunnisa verwijst in verband met het zogezegde sadisme van de PKI naar een film G30S/PKI en naar wat de lerares haar vertelde over de PKI. De film was gemaakt door een culturele collaborateur van de “Nieuwe Orde” een zekere Arifin C. Noer. De onwetendheid en valse informatie is groot in het land. Enkele maanden geleden ontmoette ik een vroegere Indonesische islamstrijder in Afghanistan. Hij vertelde mij dat Rusland actueel nog communistisch is, alsook Assads regering in Syrië. Volgens hem zelfs de regering in Afghanistan onder president Karzai en nu zijn opvolger Ghani, alhoewel hij zou moeten eten dat het Westen via de Navo, het land bezet heeft.
Gewetensonrust
In het hoofd van vele mensen in Indonesië zitten communistische spoken in elke hoek, ze komen van tussen de spleten van de houten vloeren. Indonesië is bang. Het is duidelijk niet in vrede met zichzelf. Ca 2 miljoen lijken betekenen onnoemlijk veel leed bij families in dorpen en in de steden. De meeste Indonesische families hebben slachtoffers of moordenaars in hun familie. Er waren over de massaslachtingen in 1965-1966 nooit “waarheidscommissies” zoals in Zuid Afrika, of processen zoals in Chili en Argentinië. Er was geen sereen verzoeningsproces. De generaals werden niet gevangen gezet. Ze leiden vandaag het land. In feite werden de misdaden nooit erkend. Erger, de slachtoffers worden nu nog officieel beschuldigd de tragedie van 1965 te zijn begonnen. Er hangt een slechte lucht boven deze enorme, wondermooie archipel. Vooral ook omdat dit groene en rijke land werd uitverkocht aan vreemde belangen en onvoorstelbaar geplunderd wordt. Het slechte geweten wordt permanent onderdrukt door afstompende popmuziek, oneindig herhaalde religieuze spreekkoren, door verwoede pogingen om het volk niets ernstig te laten lezen en te begrijpen en door gulzig
consumentisme.
30 september 2017. Het is andermaal een verjaardag die voorbij ging aan de vreselijke gebeurtenissen van 1965. Duizenden Indonesiërs trokken de straten op tegen de slachtoffers! Zij beledigden de herinnering van dezen die werden afgeslacht door bevelen vanuit het Westen. In feite vroegen de betogers dat de dagen van echte onafhankelijkheid en grootsheid van Indonesië onder president Soekarno nooit meer terugkeren.
Bewerking: André Vltchek, “52 jaar na de fascistische genocide, Indonesiërs bang voor communistische spoken”, filmmaker, schrijver en journalist, in NEO, New Eastern Outlook, 6 oktober 2017.
