Op een persconferentie in Brussel heeft de ambassadeur van Venezuela voor de Benelux en de EU, mevr. Claudia Salerno CALDERA (foto) het puntje op de i gezet ivm met de toestand in haar land en de mediaberichtgeving erover. In dat verband is het merkwaardig dat sommige zichzelf progressief of links noemenden de kant kiezen van een zoveelste poging tot staatsgreep door de VS en haar Europese bondgenoten.
Omerta in de Vlaamse media
Vandaag geven de media in Vlaanderen hun onafhankelijkheid op in de berichtgeving over Venezuela. In plaats van kritische journalistiek, zijn de Vlaamse media politieke militanten geworden van de haviken in Washington en Brussel. Ze smeren regime change geluiden breed uit in commentaren en berichtgeving. En dit zonder enig weerwoord van de officiële vertegenwoordigers van de regering Maduro. De media leven blijkbaar in de (voorbarige) euforie dat de staatsgreep een zekerheid is en de wettige president
Nicolas Maduro (foto) gepasseerd is. In de overvloed aan berichten was er één klein lichtpuntje in de VRT- berichtgeving. Enkele dagen geleden werd kort verslag gegeven van de persconferentie van de Venezolaanse ambassadeur bij de EU en in de Benelux, Mevr. Claudia Salerno CALDERA (foto)
. Natuurlijk, moest de verslaggeving onmiddellijk geneutraliseerd worden door prentjes te laten zien over de armoede en miserie in Venezuela. Armoede die wellicht ook te wijten is aan fouten van het beleid, zeker, maar evenzo aan de sabotage van tegenstanders van het linkse bewind van President Nicolas Maduro. Ze organiseren in het land kunstmatig schaarste en de zwarte markt, waarvan de armsten in de eerste plaats de slachtoffers zijn.
Voor zover we het konden controleren, heerst in de Vlaamse media, een omerta over de persconferentie van ambassadeur Mevrouw CALDERA stelde dat in Venezuela een poging tot staatsgreep bezig is door de Verenigde Staten, betaald met de financiële middelen die eigendom zijn van Venezuela, maar geblokkeerd zijn in de VS. Ze wees erop dat de zogenaamde eedaflegging van Dhr. Juan Guaido op een plein ergens in de hoofdstad Caracas, gebeurde met achter hem Amerikaanse vlaggen. Op de vraag van de VRT- verslaggever of hij een marionet is van de VS antwoordde de ambassadeur: “Hij is zeker een structureel onderdeel van het Amerikaans plan tot ‘regime change”. Over de houding van de EU-landen, uitgezonderd Italië en Griekenland, was ze kort. “De Europese landen moeten niet doen zoals ze 200 jaar geleden deden als kolonisatoren door te eisen wat we moeten doen en niet doen”.
Links verdeeld
Dat rechts Vlaanderen de poging tot staatsgreep van de VS steunt is verwacht. Maar bedenkelijker is dat sommige progressieven en linksen hun steun geven aan de regime change plannen van de VS. Het brengt hen in verdacht gezelschap. Zij vormen samen met rechts in Europa één front. Zij vormen front met de haviken in Washington. Zij vormen front met bij het fascisme aanleunende rechtse leiders in Zuid-Amerika, zoals in Brazilië en Colombia om het links, soevereinistische bewind van president Nicolas Maduro omver te werpen. In het Europese parlement stemden de quasi voltallige fractie van sociaaldemocraten, ook de Vlaamse kosmopoliet Kathleen Van Brempt voor de poging tot staatsgreep. Hetzelfde met de Groene fractie, op een aantal uitzonderingen na, waaronder de Vlaamse groene, Bart Staes. Het is niet alleen een verdacht gezelschap, maar ook beperkt. Het gaat om 50 landen die de VS steunen, uiteraard de machtige Westerse landen. Maar er zijn nog 170 VN-landen die de regering van president N. Maduro blijven erkennen als legitieme president. Waaronder niet de minste staten zoals China, Rusland, India, Mexico, Bolivia,Uruguay, Nicaragua, Cuba, Zuid-Afrika…
Er is in Europa buiten de linkse vazallen van het havikenbeleid van de VS ook een andere linkerzijde in Europa. Deze linkerzijde wil de soevereine natiestaat en zijn grenzen beschermen. Het is de basis van het internationaal volkerenrecht, van de rechten op zelfbeschikkingsrecht en het verbod op geweld. Het VN- Charter is er de neerslag van. Vanuit die optiek verwerpen bijv. de Franse linkse partijen zoal Insoumise van Jean Luc Mélenchon en de Franse PCF (KP) de schandelijke houding van president Emmanuel Macron, die de poging tot staatsgreep steunt. Syriza in Griekenland van eerste minster Alexis Tsipras verwerpt de poging tot staatsgreep. Ook de SP Nederland neemt een duidelijke positie in alsook Jeremy Corbyn voorzitter van het Britse Labour. Ook de Vlaamse Pvda zit op die lijn, alhoewel ze met de verkiezingen in het zicht, tactisch er een low profile op nahoudt. Allen benadrukken een vreedzame oplossing tussen de verschillende sociale en politieke krachten in het land, zonder interventies, sabotage van buitenaf. Sommige linksen en groenen hebben blijkbaar nog niks geleerd tot wat regime change, staatsgrepen en openlijke of verdoken militaire interventies leiden in Joegoslavië in de jaren negentig, in Afghanistan, in Irak, in Libië, Iran. Venezuela is het zoveelste voorbeeld in de rij. Met dien verstande dat, waar in andere Zuid- Centraal-Amerikaanse landen vroeger een staatsgreep een fluitje van een cent was voor de Amerikanen, ligt het in Venezuela moeilijk. Het staatsgreep scenario is doorzichtig: economische sancties van buiten en binnenin het land, sabotage (elektriciteit) met het doel het oppoken van sociale onrust, de demonisering van de ongewenste president. Als dat niet lukt een bloedig, geconstrueerde enscenering die als game changer moet dienen waarvoor de zittende president de schuld krijgt. Uiteindelijk als het niet anders kan: een militaire interventie via een “low intensity conflict”, terreur, doodseskaders, …De nieuwe gezant van president Trump, Dhr. Elliot Abrams is daarin een specialist en steunt op jarenlange ervaring in Centraal-Amerika in de jaren tachtig-negentig van vorige eeuw.
Het interventionistisch links
Dat sommige sectoren van zichzelf noemende progressieven zich zo laten meeslepen, werd in een uitgebreide bijdrage in het tijdschrift van vzw Vrede (2013) geanalyseerd door Jean Bricmont (Prof aan de Université Catholique de Louvain).”De politiek van Amerikaanse imperialistische interventies is, net zoals het huidig EU-project, een rechts project. Het interventieproject is gelinkt aan de Amerikaanse ambities voor wereldhegemonie. Het EU-project kadert in een beleid dat neoliberale economische maatregelen ondersteunt en de sociale zekerheid afbreekt. Paradoxaal genoeg worden beide rechtse projecten grotendeels gelegitimeerd met linkse, democratische ideeën: mensenrechten, internationalisme, anti- racisme, en anti- nationalisme. In beide gevallen heeft een gedesoriënteerd links zich vastgeklampt aan een ruim “humanitair” discours, waarin een realistische analyse van de machtsverhoudingen in de wereld ontbreekt. Met dit soort links heeft rechts zelf amper behoefte aan een eigen ideologie, het discours van de mensenrechten volstaat. Toch bevinden de imperialistische interventies en de Europese EU-constructie zich in een impasse. Momenteel komen deze mislukte politieke projecten alleen ten goede aan rechts en extreemrechts. En dit uitsluitend omdat links gestopt is met het verdedigen van de vrede, van het internationaal recht en de soevereiniteit van elk land om zijn ontwikkelingsmodel te kiezen als de noodzakelijke voorwaarde voor de democratie….
In plaats van op te roepen tot interventies en staatsgrepen zoals nu in Venezuela zou het “interventionistisch links”, van onze regeringen een strikte naleving van het internationaal recht moeten eisen, het principe van de niet-inmenging in de zaken van soevereine staten, en samenwerking op voet van gelijkheid, in plaats van confrontatie en ultimatums. Het beleid van inmenging, van militaire interventies drijft de spanningen op waar imperialisten en het militair-industrieel complex beter van worden, maar de volkeren het grootste slachtoffer van zijn. Mensenrechtenschendingen, gebrek aan democratie los je niet op met economische wurgpalen, bommen en raketten zoals in Libië, Irak, Afghanistan,…overvloedig bewijzen. Blijkbaar is dat nog niet voldoende doorgedrongen voor sommige linkse (kosmopolitische) interventionisten.
