Verkiezingen: de wereld komt samen in het stemhokje

Wat in de (gemeente-) en provincieraadsverkiezingen van oktober 2018 al duidelijk was, werd in de verkiezingen van 26 mei 2019 bevestigd: de traditionele partijen verliezen. Het  Vlaams commentariaat leverde  in media en pers analyses over de verkiezingen, de uitslagen, evoluties in Vlaanderen, België.  Maar het commentariaat vergat of sprak slechts terloops over de internationale omgeving. Echter, de wereld komt samen in het stemhokje.

De kiezer heeft blijkbaar een goed politiek instinct. Hij voelt aan dat vele verworvenheden van de welvaartsstaat hem aan het ontglippen zijn. Dat het democratisch kiessysteem zijn belangen niet verdedigt. Vele negatieve dingen die het lot van zijn welvaart en welzijn bepalen komen op hem af.  Het is als prikkeldraad die rond zijn lijf wordt gewonden.  De inventaris kan lang zijn. De socioloog Mark Elchardus noemde dat ooit het gevoel van “declinisme” dat er heerst in de samenleving, het gevoel dat alles erop achteruit gaat: welvaart, welzijn, klimaat, vrede, veiligheid voor jongeren, volwassenen, en ouderen. Ze zijn angstig. Terwijl de oligarchie baadt in weelde en luxe, al dan niet in belastingparadijzen.

Traditionele partijen afgeschreven?

Met deze verkiezingen hebben we een politiek breekpunt bereikt: de klassieke tripartite van sociaaldemocraten, christendemocraten en liberalen behaalt voor het eerst geen meerderheid meer in de Kamer.  Waar zij na de tweede wereldoorlog samen nog 90% van de stemmen behaalden, is dit nu nog 40%.

Ondanks de afkeer van de bevolking voor het rechtse beleid van de Zweedse coalitie van N-VA, MR, VLD en Cd&V, dat in massabetogingen met duizenden in blauwe, rode en groene hesjes werd getoond, incasseerden de sociaaldemocraten, vanuit de oppositie, nieuwe klappen. Alhoewel de PS het verlies enigszins kon beperken. De SP.A in Vlaanderen boekt nog meer verlies. Vier van de dertien Kamerzetels vloeiden weg. In de meest verstedelijkte gebieden van Vlaanderen flirt de partij met de drempel van 10%. Meer dan dertig jaar collaboratie met het neoliberaal beleid wordt steeds duurder  betaald. De christendemocraten probeerden zich in de rechtse regering op te werpen als ‘sociaal gezicht’ verwoord door een minister die gepokt en gemazeld is in het ondernemersmilieu.  Dat was al te doorzichtig. De vele duizenden op de vakbondsmanifestaties zagen dat de CD&V hun slechte advocaat was. Om niet te spreken over het schandaal van de achthonderdduizend BAC- spaarders die er door de gladjanussen van het ACW erin geluisd werden als spaarder, maar in feite aandeelhouder waren. En mede de CD&V electoraal de vernieling inreden. Eén van de weinigen die in woord en daad frontaal inging tegen het rechtse neoliberaal beleid was ACV- voorzitter Marc Leemans. Hij kreeg dan nog eens de bovenop de wind van voor van een aantal CD&V prominenten  die de boodschapper aanvielen.

De kiezers voelen terecht dat de traditionele partijen, christendemocraten, liberalen en sociaaldemocraten, hun belangen niet meer verwoorden of vertegenwoordigen. Het breekpunt is gebeurd in de jaren tachtig eind vorige eeuw, toen vanuit de Angelsaksische wereld, de VS en GB, de globale aanval op de welvaartsstaat werd ingezet, met besparingen, privatiseringen, belastingverlagingen voor de elites en zware belastingdruk voor de werkenden, met de uitholling van de sociale zekerheid en met het open grenzenbeleid. Dit scenario werd in ons land uitgevoerd door vermelde partijen met “loodgieter”Jean-Luc Dehaene op kop.  Zo hebben  deze partijen geleidelijk aan hun electoraal kapitaal opgebruikt.

De lobbyistenmachine

Vaak wordt in dit verband over de multinationals gesproken, over de grootindustrie en grootbanken. Maar het o.i. beter te spreken over de oligarchie of de plutocratie omdat deze termen wijzen op de politieke- economische verstrengeling van deze giganten. Ze hebben vaak budgetten die de begrotingen van sommige nationale staten overschrijden.  De oligarchie ziet de democratische verkiezingen eerder als instemming, legitimatie van hun belangen dan de representatie van de belangen van het volk.

Het Europees parlement is nu verkozen. In de coulissen wacht een leger van 30.000 lobbyisten die dagelijks werken in Brussel. Vooral lobbyisten van grootbedrijven. Ze werken constant in op Europese politici en de 30.000 ambtenaren van de Europese Unie1805-EUROPA (foto). Informeel zijn er de ontmoetingen van  CEO’s en directeuren met hoge ambtenaren van de EU. En dat is niet alleen om een kopje koffie te drinken of samen te eten en te  golven.   Het Maastrichtverdrag en het Verdrag van Lissabon voorzien maar één mogelijk economisch model: het neoliberale kapitalisme, inbegrepen de  afbraak van de welvaartsstaat. Gerichte overheidsinterventie in de economie is voor de EU taboe en wordt gesanctioneerd als “onverantwoorde staatshulp die marktverstorend werkt”. Socialistische aanzetten voor de transformatie van de economie levert  ‘eeuwige banvloeken ‘ op. Big Money, Big Industry en en Big Politics beslissen over welke bestuurskruimels de lagere  overheden mogen beslissen. Het contrast met de macht van kmo’s en de burgers op de besluitvorming kan niet groter zijn.

Geen democratie zonder soevereiniteit

Er is ook de imperialistische opstelling van de grootmachten, en technocratieën  die de soevereiniteit en de democratie van naties en volkeren hinderen of zelfs opzij schuiven. Met op kop de nog enig overgebleven supermacht: de Verenigde Staten die economisch en militair steeds meer tegenwind voelen van opkomende machten.

Vandaag wordt in het imperiale Washington gesteld dat wanneer een regering hen niet welgevallig is in het  kader van de neoliberale mondialisering,  ze alles doen om een  regering tegen te werken of te liquideren in een “regime change”.  Er  is het principe van de extraterritorialiteit waarin bedrijven die zaken doen met een door de VS gesanctioneerd land, op hun beurt gesanctioneerd worden door de VS.  De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo  gaf openlijk aan dat hij alles in het werk zal stellen, samen met de Britse conservatieven, opdat Jeremy Corbyn van Labour (foto) in Groot-Brittannië niet aan de macht zal komen na eventuele winst in de verkiezingen (proactief wordt nu al campagne tegen hem gevoerd vanuit het Atlantisch gerichte Blair- milieu als zou hij antisemiet zijn, omdat hij kritiek heeft op de Israëlische politiek tegenover de Palestijnse zaak).  De Amerikanen willen de democratisch verkozen Duitse regering ertoe brengen haar soevereine beslissing voor de in aanbouw zijnde  gaspijpleiding Nord Stream21802-nordstream2, (foto) onder de Noordzee op te geven. Democratisch verkozen regeringen in Europa, waaronder België, worden onder druk gezet om wapentuig uit de VS aan te schaffen, zoals de nieuwe bommenwerper F-35 (terwijl er Europese alternatieven zijn). De soevereinistische  Italiaanse regering van premier Guiseppe Conte tracht een sociaal welvaartsbeleid te voeren  maar komt daarover in conflict met de technocraten van de EU Brussel, omdat deze Keynesiaanse recepten niet passen in de neoliberale dogma’s. De Catalaanse (kaartje) zelfstandigheids beweging 1710-Catalonia-mapblijft lood in de vleugels hebben,  niet alleen omdat Madrid vijandig is, maar ook de actieve steun heeft van Brussel.  Jean Claude Juncker voorzitter van de Europese Commissie zegde in verband met Griekenland dat “de verkiezingsuitslag (red. toen de linkse Syriza aan de macht was gekomen) geen invloed heeft op economische beleidsrecepten die door het IMF en de EU aan de Griekse bevolking werden opgelegd.”

De EU bepaalt vandaag 70 procent van het beleid in Vlaanderen! Waarom zou er dan nog een urgentie zijn om op federaal en Vlaams niveau snel een regering samen te stellen? De kiezer krijgt de indruk dat de politici op deze niveaus niets doen en alleen met zichzelf bezig zijn. Misschien verwachten de Vlaamse en Franstalige politici de nodige druk vanuit de cenakels van de EU, IMF e.a. als een doorslaggevend argument waarachter ze zich kunnen verbergen om werk  te maken van nieuwe regeringen?

Wilde migratie, een Europees importproduct

De oorlogen in de buurt en aan de rand van Europa, geleid en gelegitimeerd door de NAVO leidde ondermeer tot de vernietiging van Libië die stromen vluchtelingen naar Europa veroorzaken. Onze elites hebben twee problemen tegelijk geschapen: de vernietiging van een ontwikkeld olierijk land en de opbouw van spanningen in eigen land door een wilde vluchtelingen stroom. Dat soort ingrijpend optreden en zijn dramatische gevolgen laat zich ook voelen in het stemhokje.

Ze brengen  stromen mensen op gang richting het naburige Europa. De VS hebben er geen last van, ca zesduizend kilometer verwijderd door de Oceaan. Maar in Europa, en in Vlaanderen wordt onze bevolking ermee geconfronteerd wanneer vluchtelingen door de velden zwerven, of op parkings vrachtwagenchauffeurs lastig vallen of in Brussel aan het Noordstation de bussen en passagiers het leven onmogelijk maken.  We hebben op 26 juni jl. de electorale gevolgen ervan gezien.  Er zijn niet alleen de oorlogen die vluchtelingenstromen veroorzaken. Ook het neoliberale handelsbeleid naar Afrika is een menselijke ramp. Bijvoorbeeld worden met EU-subsidies Europese kippenbouten op de markten in Afrika gedumpt. Ze leiden de lokale kippenboeren naar moeilijkheden en zelfs het faillissement. Misschien zitten er tussen de Afrikaanse vluchtelingen in Brussel failliet gegane Senegalese kippenboeren. Of denk aan de EU visserijpolitiek. Met de door de EU gesubsidieerde varende  visfabrieken wordt de kust voor West-Afrika leeg gevist, en blijven nog wat restjes over voor de lokale vissers. Berooide vissers trekken weg naar Europa, of sluiten zich ter plaatse aan bij jihadistische groepen. De reële, maar opgeblazen migratiecrisis samen met afbraak van de welvaartsstaat is een onuitputtelijke bron van electoraal gewin voor extreem rechts. Met dank aan de mondiale neoliberale recepten en het imperiale oorlogsbeleid van de NAVO.

Zelf gekozen  onmacht

De klassieke politieke partijen die tijdens de verkiezingen van 26 mei in Vlaanderen, België, voor het eerst samen hun meerderheid verloren, hebben zichzelf in een onmogelijke spreidstand gewerkt. Enerzijds hebben zij dertig jaar meegewerkt aan ondemocratische Europese en mondiale structuren en daardoor  de democratische beslissingsmacht uitgehold.  De westerse democratieën zijn zo machtelozer geworden over fundamentele punten in verband met de verhouding economie- politiek-ecologie. Alles moet democratischer, behalve de democratische controle op de economie. De economie is een democratievrije zone in hoge torens en blinkende gebouwen van glas.(foto) Het is een heilige koe die aan de ketting zal moeten gelegd worden.1906EU-Berlaymontgebouw-Brussel

Tegelijk geven nationale politici nog altijd de indruk in hun kiescampagnes dat zij al de problemen kunnen oplossen. Zij creëren hoop bij de kiezers, waarvan zij goed weten dat zij die niet kunnen inlossen gezien zij hun macht hebben overgeheveld naar super structuren, waar hun partijen en zij deel van uitmaken. De politici zijn in de huidige constellatie gedoemd hun kiezers te ontgoochelen eens ze besturen. Tegelijk maken ze de nationale en regionale niveau’s machtelozer, alhoewel die, zonder die dwingende supranationale structuren, heel wat ruimte zouden hebben om problemen aan te pakken, zo nodig samen met andere staten.

De “democratie” van de plutocratie versus volksdemocratie

Nog altijd wordt stilzwijgend aanvaard dat kapitalisme en democratie hand in hand gaan. De vrije markt zou een pluralistische maatschappij creëren waarin plaats is voor vele groepen en organisaties. Zij zou een ‘sociaal middenveld’ scheppen los van de staat die de basis vormt voor politieke vrijheid en welvaart. Hiermee wordt gesuggereerd dat het kapitalisme, intrinsiek democratisch is. Terwijl iedereen weet dat, in de loop van de voorbije honderdvijftig jaar, politieke-, sociaal-economische- en autonomie eisen van volkeren, afgedwongen werden door sociale organisaties, nationale bewegingen,vakbonden,…Er waren vormen van directe volksdemocratie nodig via stakingen, betogingen, petitieacties,  om sociale en politieke vrijheden en volkerenautonomie  af te dwingen. Het einde van twee wereldoorlogen vorige eeuw mondde uit in  het scheppen van een kader voor sociale en economische vooruitgang.  Het is dus niet dank zij, maar ondanks het kapitalisme dat vrijheden werden afgedwongen in het Westen.

Vandaag is het transnationaal kapitalisme en zijn technocratie  een hindernis  voor een politieke democratie die de belangen van de overgrote meerderheid van de werkende bevolking vertegenwoordigt. Vandaag komt “vrijheid” neer op het oeverloos uitbuiten van  werkenden, zieken en gepensioneerden, vluchtelingen, zowel in de arbeidssfeer, gezondheidssector, consumptie, milieu  ten voordele van private winsten en de macht van de oligarchie.

In de huidige plutocratische wereldorde heeft de democratie naar vorm en inhoud een beperkte betekenis.  Sommigen denken dat je vrij bent als je kan zeggen wat je wil. Maar, vrijheid van spreken is niet hetzelfde als democratie, het er een noodzakelijke component van. We zijn vrij om te zeggen wat we willen, terwijl de oligarchie even vrij is om te doen wat ze wil zonder daarbij rekening te houden met wat kritische burgers, partijen of groepen  zeggen. Vrijheid van mening, – van vergaderen en vrijheid van vereniging is een groot goed. Maar het heeft enkel betekenis als er naar meningen geluisterd wordt en als politici openstaan voor  de mensen waarover ze macht uitoefenen. Verkiezingen zijn geen ultiem bewijs  voor het democratisch gehalte van een regime. Sommige kiesstelsels worden gecontroleerd door rijke elites, of  gemanipuleerd door corrupte ambtenaren en misschien bedrijven die het elektronisch stemmen controleren. Niet voor niks willen sommigen terug naar potlood en papier voor de stemming.(foto)1906-stempotlood

Als er sprake is van echte democratie dan  zou het representatief systeem zich inzetten voor de algemene volkswelvaart. Ze zouden zich verzetten tegen economische onderdrukking en tegen de voorrechten die enkele superrijken en hun sub elites de maatschappij opdringen. Echte democratie zou ervoor zorgen dat wie niet in weelde baadt een fatsoenlijk leven  kan uitbouwen (welvaartsstaat). Dit is in onze Westerse landen steeds minder het geval. Het behoort tot de hoofdcontradictie in de plutocratische wereldorde van  formeel egalitaire politieke principes te propageren, en tegelijk in structuren en beleid enorme sociale verschillen oplegt in materieel welzijn en in politieke invloed (kopen van verkiezingen). Of een politiek systeem democratisch is,  hangt niet alleen af van de gevolgde procedure,  maar ook van de reële volkswelvaart en sociale rechtvaardigheid waar het regime voor staat. Een systeem dat verkiezingen organiseert maar een groeiende ongelijkheid stimuleert en de ontwikkelingskansen van grote groepen mensen schaadt, is niet democratisch, hoeveel verkiezingen  ze ook organiseert.

De kiezer doorziet dat meer en meer, vandaar de toegenomen volatiliteit van de uitgebrachte stemmen in Europa en in Vlaanderen. Tegelijk zie je mondiaal steeds meer massa’s mensen op nationaal vlak zich actief inzetten voor belangrijke thema’s in debatten, studiedagen, massale betogingen of prikacties. Het volk neemt steeds meer het initiatief  in handen. Kijk naar de klimaatbetogingen van de jongeren (foto)1902-klimaatbetogingen, de massale vakbondsacties in de voorbije legislatuur, de “gele hesjes” beweging in Frankrijk, de acties in Berlijn tegen te hoge huren. Velen  zijn zich ervan bewust dat vormen van directe volksdemocratie noodzakelijk zijn als antwoord op de  “democratie”  op maat van de oligarchie.

 

 

  • Over mij

    • Miel Dullaert
      °1948 Enkele stipmomenten… Kind en tiener Ik ben geboren in Merksem. Ik behoor tot wat men noemt, de babyboomgeneratie of de eerste
      Meer lezen...
  • Citaat

    In een tijd van universeel bedrog is
    het vertellen van de waarheid een revolutionaire daad
    (George Orwell, Brits schrijver, 1903-1950)

  • Edward ELGAR, NIMROD

  • Tag cloud

  • Deel onze pagina op:

    © Copyright 2024 ‐ Miel Dullaert ‐ Alle rechten voorbehouden

    Disclaimer | Privacybeleid

    Webdesign by Eye