De voorbije dertig jaren heeft het neoliberale dereguleringsbeleid van de CD&V, SP.A en Open VLD, de Vlaamse samenleving in twee gesplitst. Ondanks alle retoriek rijdt Vlaanderen verder in de donkere tunnel van de sociale afbraak. De recent aangetreden regeringen – een coalitie van rechtse vlaams- nationalisten en belgicisten zullen het gaspedaal nog verder induwen. Is dit het begin van de openlijke en brutale heerschappij van het plutocratische Vlaanderen, en hun politieke acolieten? Maar, de geschiedenis leert dat arrogantie en hebzucht van de plutocraten, de kiemen van de volksopstand in zich dragen.De Vlaamse regering gaat in 2015, in twaalf maanden tijd, 1,2 miljard euro minder uitgeven. Tegen het einde va de legislatuur in 2019 zal dat zowat 5,9 miljard euro zijn. De regering blijft de salamietaktiek toepassen: vele kleine maatregelen die samen een gepeperde factuur maken die vooral het sociaal weefsel , de culturele sector, en de Vlaamse gezinnen met kinderen zullen voelen. De distributieve functie van de overheid wordt in de beste liberale traditie ontmanteld. Op de achtergrond speelt mee dat alleen wie geld heeft rechten heeft, en dat geschrapte overheidsgelden desgevallend kunnen vervangen worden door privatisering, liefdadigheid, fiscaal vriendelijke privé sponsoring, enz…
Gepeperde factuur voor Vlaamse gezinnen
In De Standaard (23 september jl.) werd naar aanleiding van de beleidsverklaring (“de Septemberverklaring” ) van minister-president Geert Bourgeois (N-VA) van de donkerblauwe Vlaamse regering een overzicht gemaakt wat het beleid van de regering gaat kosten onder de titel “Gepeperde factuur voor gezinnen”.
Zoals – terecht – gesteld wordt zullen de vele kleine maatregelen samen een fragmentatiebom vormen die vooral onze Vlaamse gezinnen met kinderen zullen treffen. De zorgverzekering wordt verdubbeld naar 50 euro, voor Vlamingen in een zwakke sociale positie is de stijging zelfs nog groter, van 10 naar 25 euro. De kinderbijslag wordt in 2015 niet geïndexeerd (kosten voor de gezinnen 63 miljoen euro), de kinderopvang wordt duurder, het minimumtarief gaat van 1,5 euro naar 5 euro. In het onderwijs wordt het inschrijvingsgeld aan de universiteiten fors verhoogd van 600 naar net niet 1000 euro. In het secundair onderwijs wordt veel bespaard. Er wordt met de vakbonden overlegd voor een ingreep van 20 miljoen euro in de omkadering. De zuivering van het afvalwater wordt op het Europese gemiddelde gebracht, dat kost aan de gezinnen 48 miljoen euro of zowat 18 euro per gezin gemiddeld. De Vlaamse regering wil alle kosten die de distributienetbeheerders dragen (groen stoom, sociale tarieven,…) doorrekenen aan de gezinnen. Dat kost 47,5 miljoen euro per jaar aan de gezinnen of gemiddeld 18 euro per gezin. De woonbonus hervorming betekent een verlies van 1.300 euro voor nieuwe leningen die (jonge) gezinnen aangaan voor de bouw van een nieuwe woning. Er komen 200 euro uitgaven meer voor een gezin met twee kinderen als gevolg van het stopzetten van de voorziene vaste hoeveelheid gratis stroom en water. Bij dit alles komt nog dat parastatalen, zoals De Lijn, Kind en Gezin en de VRT zelf besparingen mogen invullen. Het sociaal verenigingsleven (bijv. het lenen van kampeermateriaal door jeugdbewegingen…) moet 190 miljoen euro inleveren aan werkingsmiddelen. Daar bovenop komen de federale besparingen van de regering Michel 1 waar de liberalen eveneens het blauwe orkest dirigeren. Bijv. de indexsprong zal een werknemer met een modaal loon 20.000 euro kosten.
De opbrengst van de index ingreep, zo wordt door de rechtse propaganda beloofd, omgezet worden in meer jobs. De kans is groter dat de opbrengst ervan verdwijnt in de zakken van de patroons en de aandeelhouders. De federale regering heeft beslist de overuren in de horeca op te trekken tot 360. Zo wordt de zesdaagse werkweek terug ingevoerd, via overuren die wellicht niet eens gerecupereerd kunnen worden. Dergelijke flexibiliteit opleggen is de klok tientallen jaren terugdraaien.
De luxekoning Bernard Arnault
De supervermogende miljardairs zal het allemaal worst wezen als het volk lijdt. Ze worden sedert lang verwend. Eén voorbeeld. De Franse luxekoning Bernard Arnault kwam naar België wonen omdat het hier een fiscaal paradijs is geworden, onder regeringen van de voorbije dertig jaren, waaraan ook de socialisten deelnamen. Het spreekt vanzelf dat de “Monaco- coalitie” van ultra-liberale vlaams-nationalisten en belgicisten, zoals deze regering in vakbondskringen wordt genoemd, hieraan niks zal veranderen. Als doekje voor het bloeden heeft ze wel een zogenaamde “Kaaimantaks”(naar het belastingsparadijs op de Britse Kaaimaneilanden) voorzien, maar dit is meer propaganda dan realiteit.
De vernoemde mijnheer B. Arnault maakt gretig gebruik van onze notionele interestaftrek, onze belastingvrije winsten op aandelen, enkele interessante dubbelbelastingverdragen met buurlanden, successieplannen met stichtingen en nog meer “fiscaal lekkers” in België. Meestal gebeurt dat in het verborgene via vennootschappen die niemand kent. B. Arnault gebruikt niet minder dan zeventien Belgische firma’s. Hij heeft de Kaaimaneilanden niet nodig, want België is ook een fiscaal paradijs. Het legde hem geen windeieren. De Franse miljardair heeft in 2013 340 miljoen euro winst gemaakt en de Belgische fiscus verdiende daaraan 4,86 miljoen euro, of zowat 1,43% (vergelijk dan de belastingsvoet op inkomen uit arbeid en middeninkomens). In de zakenkrant De Tijd (9 augustus jl.) werd daarover bericht. Na onderzoek van de firma’s van Dhr. Arnault besloot de Tijd-journalist dat “de winst voor belastingen amper verschilt van de winst na belastingen”. Wat het meest ergerlijk is, is dat de politieke klasse zelf zowel onder paars en centrum- links de voorwaarden geschapen heeft voor de groeiende overheidstekorten omdat de staat geen of nauwelijks nog inkomsten genereert van de groepen, families en bedrijven die honderden miljoen aan inkomen en vermogen hebben( en ze vaak versassen naar belastingsparadijzen).
Multinationals betalen minder belastingen dan hun secretaresse
Er zijn multinationals die minder belastingen betalen dan de secretaresse van de baas. Recent kwamen multinationals zoals Apple, Google, Starbucks, en Amazon wereldwijd in opspraak omdat uitlekte dat zij via complexe sluiproutes hun belastingsrekening weten te drukken tot bijna nul. Het Financieel Netwerk Vlaanderen (FAN) samen met de vakbonden en andere sociale organisaties pleiten voor een rechtvaardige fiscaliteit die besparingen overbodig maken. “Als de regering zou kiezen voor een progressieve belasting op het totaal vermogen vanaf 2 miljoen euro, kan dat 9,5 miljard euro opbrengen voor de staatskas. In dit voorstel wordt het totale vrijgestelde vermogen nog eens verhoogd met 500.000 euro voor de eigen woning. Als alleen de gezinnen met een vermogen groter dan 1,5 miljoen euro onder de vermogensbelasting vallen dan komt slechts 3% van de bevolking in aanmerking. Dat zijn 138.000 gezinnen.” (Ons Recht, oktober 2014)
Prof. P. De Grauwe: “hoge loonlasten koesteren”
De regeringscoalities in Vlaanderen en België gaan uit van een aantal uitgangspunten van de ultraliberale Chicago- school die in brede kringen, van sociale organisaties, vakbonden, links radicaal tot Keynesiaanse liberale economen verworpen worden. Eén van die uitgangspunten is de verlaging van de loonlasten. In zijn pas verschenen boek “De limieten van de markt” stelt Prof. Paul De Grauwe dat we hoge loonkosten moeten koesteren. In zijn boek toont hij met cijfers van het World Economic Forum aan hoe hoger de loonkosten, hoe hoger het concurrentievermogen is. Hij verwijst naar de Scandinavische landen waar hoge loonkosten toelaten onderwijs, onderzoek en sociale zekerheid te ontwikkelen. Prof P. De Grauwe vindt de indexsprong verwerpelijk. In tijden van dreigende inflatie en aanmodderende crisis van de vraag is het compleet onzinnig en gevaarlijk. De vergelijking met Duitsland en de berekening van het loonkosten verschil is al even demagogisch. Rekening gehouden met de loonsubsidies van de overheid is de loonkloof met de buurlanden in de recente jaren 2,8% geweest. Van vakbonden tot economen vinden het grotesk die loonkloof te willen dichten met 4 miljard cadeaus aan het patronaat zonder enige garantie of tegenprestatie. Terwijl de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) einde 2013 voorspelde dat de nettoloonkloof in 2014 zou dalen tot 1,8%.
Valeria Pulignano
Er werd en wordt dan steeds verwezen naar Duitsland. Onze zogenaamde ‘ontspoorde loonkloof’ met dat land was grotendeels te wijten aan de loondeflatie in Duitsland die werd doorgedrukt tien jaar geleden. Dat betekende een reële loonsdaling in Duitsland van 4% en het ontstaan van de werkende armen. Het zijn de recente loonsstijgingen in Duitsland die de kloof hebben gedicht. Jobs, jobs , jobs is de officiële prioriteit van de regeringen Michel I en Bourgeois I. Valeria Pulignano (KULeuven) deed onderzoek bij 194 personeelsdirecteurs van in België actieve multinationals in verband met hun tewerkstellingsbeleid. Zij stelde vast dat amper één op vier bedrijven zijn loonkosten belangrijk vindt bij de toewijzing van investeringen. “Op enkel arbeidsintensieve sectoren (red. vnl. met lage scholingsgraad?) zien we dat in België de loonkosten geen beslissende rol spelen…Lagere loonkosten kan op korte termijn de competitiviteit verhogen, maar je kunt er geen duurzaam economisch model op bouwen. Het is zelfs een zeer riskante strategie omdat je niet weet wat andere economieën gaan doen en er een neerwaartse spiraal kan groeien . Een economie die enkel op lage lonen is gebaseerd creëert geen vooruitgang. Koopkracht is en blijft de basis van duurzame economische groei”. (Knack, 22 oktober jl.)
