De Britse conservatieve regering onder de leiding van eerste minister Boris Johnson heeft via het ministerie van Onderwijs (DfE) vorige maand het verbod uitgevaardigd om in Engelse scholen lesmateriaal te gebruiken van organisaties die “extreem politieke standpunten” innemen. De nieuwe richtlijnen van het ministerie stellen antikapitalisme gelijk aan antisemitisme. De culturele oorlog verscherpt. Engelse leraars- en studentenbewegingen verzetten zich en dreigen met juridische stappen.(Foto, herdenkingsmonument boekverbranding 1933, in de grond gezonken bibliotheek, Berlijn).
Naarmate de tegenstellingen, de chaos in het neoliberaal economisch systeem toenemen gaat de heersende klasse over tot steeds meer autoritaire, ondemocratische maatregelen. Naast de sociaaleconomische en ecologische catastrofe veroorzaakt door de heersende elite, wordt een verscherpte cultuuroorlog gevoerd via de media, de nieuwe sociale media en ook het onderwijs. Ook in Groot-Brittannië.
Bannen van schoolboeken. Later boekverbrandingen?
In het verlengde daarvan heeft het Britse ministerie van onderwijs (DfE) in september jl. een gids gepubliceerd als richtlijn voor de scholen. Het ministerie bestempelt het anti-kapitalisme als een “extreme politieke houding”. En stelde dat gelijk aan onderdrukking van de vrijheid van meningsuiting, aan racisme, aan antisemitisme en de goedkeuring van illegale activiteiten. In de richtlijn staat onder meer dat “scholen in geen geval leermiddelen mogen gebruiken die zijn uitgegeven of geproduceerd door organisaties die een extreem politiek standpunt innemen over de thematiek van het antikapitalisme”. En verder: “dit geldt zelfs als het onderwijsmateriaal niet extreem is, aangezien het gebruik van het materiaal goedkeuring of steun van die organisatie kan inhouden”. Als voorbeelden van “extreme politieke opvattingen” noemt het ministerie de politiek verklaarde wens “om de democratie en het kapitalisme af te schaffen of omver te werpen of om vrije en eerlijke verkiezingen te beëindigen”.
De vooraanstaande linkse Labour-politicus John McDonnell bekritiseerde de gids van het ministerie van onderwijs. McDonnell verklaarde in de krant The Guardian dat “op die basis zou het illegaal zijn om in lessen te verwijzen naar delen van de Britse geschiedenis en de politiek. Inclusief de rijke geschiedenis van het Britse socialisme, de Labour partij, en de strijd van vakbondsorganisaties, die allemaal op verschillende tijdstippen hebben gepleit voor de afschaffing van het kapitalisme”. Dit is andermaal een stap in de aan gang zijnde cultuuroorlog voegt de Labour-politicus eraan toe. “Deze verschuiving naar een extreem autoritair conservatisme groeit en iedere democraat zou zich zorgen moeten maken. De democratie vereist vrijheid van meningsuiting en een goed geïnformeerde en opgeleide bevolking.”
Organisaties van leraars en studenten hebben ook geprotesteerd tegen deze maatregelen. Enkele ervan dreigen met juridische stappen tegen de richtlijn.
Deze maatregelen doen herinneren aan de maatregelen die de nazi’s
zeventig jaar geleden namen in verband met literatuur. Op 8 april 1933 proclameerde het hoofdbureau voor pers en propaganda van de Duitse studentenverenigingen een campagne tegen literatuur die in strijd is met de Duitse geest en cultuur. Net zoals nu in Groot-Brittannië begon het in het onderwijs. Het hoogtepunt daarvan was de zuivering (Säuberung) door het openbaar verbranden van boeken. De linkse, democratische en Joodse literatuur uit bibliotheken en winkels kwam op de brandstapel van de nazi’s. Het was een lange zwarte lijst van boeken van auteurs. Werden onder meer op de brandstapel gegooid: boeken van schrijvers, filosofen, wetenschapsmensen zoals Marx, Bebel, Lenin, Bernstein, Einstein, Kafka, Freud, Brecht, de Mann broeders, Zweig, Heine, enz., enz.”. (foto)
Jeremy Corbyn en antisemitisme
De gewezen Britse Labourleider Jeremy Corbyn(foto) heeft ook mogen ervaren wat de gevolgen zijn van een culturele oorlog tegen hem en Labour. Iedereen kent sinds lang zijn opvattingen als “backbencher” van Labour in het parlement tegen racisme en discriminatie van bevolkingsgroepen, tegen de NAVO, de VSA (“partner maar geen bondgenoot”), voor de noodzaak de schreeuwende klassenongelijkheid in Groot-Brittannië aan te pakken. Ook is gekend: zijn solidariteit met de Palestijnse zaak. Herinneren we eraan dat mensen zoals Jeremy Corbyn zich verzetten tegen een Palestina dat bewust in een afhankelijke positie wordt geduwd door het Israëlisch regime. Zoals het installeren van een soort Apartheidsregime, door het blokkeren van vrij verkeer van goederen en diensten, door de militaire bezetting, repressie en het geweld, door het systematisch onteigenen van vruchtbare gronden van Palestijnen. In zijn partij benoemde Jeremy Corbyn ene Seumas Milne tot officiële woordvoerder, een gewezen journalist bij The Guardian, die bekend is voor zijn verzet tegen de Westerse buitenlandse politiek o.l.v. Washington en de NAVO.
Labour leader Jeremy Corbyn makes a speech during a visit to Pen Green Children’s Centre in Corby, Northamptonshire. PRESS ASSOCIATION Photo. Picture date: Monday August 19, 2019. See PA story POLITICS Labour. Photo credit should read: Joe Giddens/PA Wire
Dat alles vormde een explosieve cocktail om J. Corbyn door een neoliberale stroming binnen Labour het leven zuur te maken. Zeker omdat hij met een grote meerderheid werd verkozen tot voorzitter van de partij en het ledental van zijn partij onder zijn leiding spectaculair steeg. De alarmbellen gingen af bij de Britse elite. Van binnenuit werd, met Irak- oorlogsmisdadiger Tony Blair op de achtergrond, er alles aan gedaan om J. Corbyn politiek te liquideren. Tevergeefs.
Er werd dan maar een tandje bijgestoken in de cultuuroorlog. “Ineens” startte een breed uitgesmeerde campagne in het land die Labourleider J. Corbyn verweet het antisemitisme in zijn partij niet onder controle te krijgen en hem indirect te beschuldigen van antisemitisme. Een vloedgolf aan berichtgeving, verslagen en interviews in de liberale media volgden. Deze culturele oorlog, samen met zijn weifelende houding tegenover de Brexit en tegenover zijn interne vijanden, maakten dat hij na de recente zware verkiezingsnederlaag van 2019 ontslag moest nemen. Sir (!) Keir Starmer,
(foto) behorend tot de interne oppositie tegen Corbyn en als gewezen procureur nauw verbonden met de conservatieve elites in justitie, veiligheidsdiensten en Atlantische clubs, volgde hem op. De heersende klasse in Groot-Brittannië kan zo terug op beide oren slapen. Labour is in hun ogen terug gedomesticeerd. Het is terug de systeemvriendelijke oppositiepartij onder de leiding van de nieuwe voorzitter.
De Britse politieke klasse heeft het niet alleen gemunt op de vrijheid van meningsuiting in het onderwijs waarin zij vooral linkse, socialistische feiten over de geschiedenis van het Verenigd Koninkrijk zal verbieden. Met de huidige coronacrisis wordt de democratie door premier Boris Johnson uitgehold omdat hij en zijn ploeg op eigen houtje verregaande maatregelen afkondigen. Zodanig, dat de parlementsleden, zelfs van zijn eigen Conservatieve partij, hevig protesteren tegen het buiten spel zetten van het parlement.
Groot-Brittannië is een verzwakte natie door het extremisme van de neoliberale recepten die sinds Margaret Thatcher het land teisteren. Het wilde neoliberalisme van de conservatieve Britse elite is politiek hooliganisme. Gezien de sociale en ecologische tegenstellingen verscherpen, voert het een verscherpte culturele oorlog tegen al wie opkomt voor socialisme, democratische rechten, sociale gelijkheid, internationale solidariteit en een ecologisch verantwoorde maatschappij in Groot-Brittannië.
