Iraanse olietankers naar Venezuela trotseren de VS-sancties

Vandaag zijn Venezuela en Iran de schietschijven van de hybride oorlog van Washington en hun Europese bondgenoten. Hun misdaad? Ze weigeren zich te onderwerpen aan de dictaten van Washington en kiezen voor soevereiniteit, voor hun eigen ontwikkeling. Enkele dagen geleden ontrolden deze landen een belangrijk politiek statement. Vijf Iraanse olietankers leverden olie aan Venezuela ondanks het risico te worden aangevallen door de VS marine.(foto venezuelanalysis.com)

Iraanse olietankers naar Venezuela

De aankomst van vijf grote Iraanse  olietankers ( na een tocht  van ca 10.000 km) in Venezolaanse havens toont dat er een alternatief is voor de slachtoffers van het VS- imperialisme: samenwerken en optreden als soevereine staten. De eerste olietanker “Fortune(foto) kwam op 25 mei jl. aan in de haven Puerto Cabello in  de regio Carabobo vlakbij de olieraffinaderij El Palito waar de olie zal geraffineerd worden voor binnenlandse consumptie. Nadien volgden de olietankers “Forest”, “Petuna”, “Clavel” en “Faxon”. In totaal gaat het om 1,5 miljoen barrels, na raffinage, goed voor vijftig dagen consumptie. De bemanning van de Iraanse tankers werd hartelijk begroet door de Venezolanen. Het begon met de begeleiding van vier Venezolaanse gevechtsvliegtuigen toen de Iraanse tankers de territoriale waren van Venezuela bereikten. Daarnaast de begeleiding en bescherming van Venezolaanse marine schepen, die elke vorm van agressie van de Amerikaanse oorlogschepen moesten voorkomen. Landen die soeverein worden, en een eigen beleid los van neoliberale recepten voeren, is geen gezellige picknick. Washington, nog altijd dromend om politieman van de wereld te blijven,  heeft aan beide landen, de oorlog verklaard. Ten allen tijde moet vanuit imperiale machtscenakels aangetoond worden met “maximale druk”, dat een soevereine staat tot niets anders kan leiden dan armoede, miserie, gebrek aan democratie en schending van de mensenrechten (narratief waarin ook een deel van de westerse progressieve krachten en pussy cat media meestappen). Ook de controle over de rijkdommen van een land speelt een grote rol. Bijna alles wordt gebruikt wat deze landen kan schaden. Onder die enorme druk dreigt dus  de ruimte te verkleinen voor een democratische, vreedzame ontwikkeling. Onder die druk wordt een soort “kazerne soevereiniteit” geïnstalleerd. Het laatste puzzelstukje van de (hybride) oorlog,  een grootschalige Amerikaanse militaire aanval (met steun van Europese meelopers waaronder vooral Nederland, dat ten noorden van Venezuela eilanden als  Aruba, Curacao bezit) zit er voorlopig niet in.

De aankomst van olietankers: een politieke mijlpaal

Volgens de Venezolaanse analist Sergio Rodriguez Gelfenstein is de aankomst van de vijf olietankers een belangrijke mijlpaal voor Iran en Venezuela, alsook voor de gehele wereld. Volgens de analist is de Iraanse olielevering aan Venezuela de bevestiging dat er “solidariteitsmechanismen zijn tussen beide landen die de imperialistische agressie van de VS actief bestrijden. Het alternatief zou zijn: leven in een wereld van dwang, sancties, vernederingen en onderwerping aan beslissingen van één wereldmacht”. Alhoewel het een commerciële transactie is, en de noden van Venezuela verlicht, heeft volgens hem de aankomst van de vijf olietankers vooral een politieke betekenis. In die zin tekent het de moed en de politieke wil van Iran om te strijden tegen de dominantie van Washington, gegeven het feit dat hun schepen risico hebben gelopen gezien de dreiging  van de Amerikaanse marine in de Caribische zee, en de dreiging dat ze zouden worden aangevallen. Volgens S.R. Gelfenstein hebben de Amerikaanse militairen de agressieve retoriek van president Donald Trump en minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo terzijde gelegd onder meer als gevolg van de verspreiding van het Covid-19 virus. Dit virus drong ook door op Amerikaanse oorlogsschepen. Vandaag zijn daardoor vier van de 11 vliegdekschepen niet operationeel en zijn Amerikaanse soldaten op basissen in de wereld besmet. Het Witte Huis staat ook onder druk omdat de president verplicht is het Huis van Afgevaardigden te consulteren en de goedkeuring te krijgen vooraleer militaire actie tegen Iran kan ondernomen worden. S.R. Gelfenstein ziet ook dat D. Trump in deze verkiezingsperiode niet geneigd is tot grote militaire actie. Het kan hem een “impeachment” kosten als hij het Huis van Afgevaardigden omzeilt en kan dan zijn droom voor een tweede ambtstermijn zien verloren gaan.

21e eeuw: de hybride oorlog

Dat wil niet zeggen dat de VS in de toekomst geen acties zullen ondernemen om president Nicolas Maduro (foto) verderte demoniseren als een crimineel, hem te vermoorden of te ontvoeren. Volgens Ginfelstein behoort een massale militaire VS- interventie in Venezuela echter niet tot de mogelijkheden. De gevolgen voor het gebied zouden catastrofaal zijn. De VS zouden in een moeras terecht komen,  dicht bij huis. Venezuela zou een Latijns-Amerikaans Syrië kunnen worden. We zijn niet meer in de 20e eeuw waarin bijv. landjes Panama en Granada in het Caribisch gebied, simpel werden overvallen door een Amerikaanse legermacht. (Vandaag is de Amerikaanse  militaire aanwezigheid in de Caribische zee wel de grootste sinds 1989, het jaar van de invasie van Granada).

Venezuela is echter geen Granada of Panama. De VS-tactiek is anders, het gebruik van “low-intensity” operaties, via hybride oorlogsvoering en het gebruik van goede betaalde en bewapende huurlingenlegertjes van privé bedrijven. Die legertjes zijn er in overvloed in de VS en buurland Colombia.  Eigenlijk is er nu al een niet-militaire invasie in Venezuela zegt de S.R.Gelfenstein: de ingrijpende economische sancties in het land die een rijk olieland verplicht olie in te voeren, de demonisering van het leiderschap, de “plotse” stroomstoringen in elektriciteitscentrales, de confiscatie van Venezolaanse eigendommen in de VS ( bankrekeningen, Citgo olieraffinaderij) en Engeland (bevriezen van goudreserves), de mislukte landing van gewapende eenheden aan de kust o.l.v. Amerikaanse groene baretten in de operatie “Gedeon”. (die operatie wordt vergeleken met de mislukte CIA- invasie in de Cubaanse Varkensbaai in 1961). Vandaag is door Venezuela een juridische procedure gestart tegen het Verenigd Koninkrijk waarin de bevriezing van de Venezolaanse goudreserves wordt aangeklaagd en geëist wordt dat Venezuela hierover soeverein kan beslissen. Deze hybride oorlog, en zijn zware gevolgen voor het volk, beletten niet dat de maatschappelijke steun voor het soevereinistisch, anti imperialistische beleid nog groot is. Een belangrijke steun is het brede sociale weefsel van vnl. de arme en minder rijke Venezolaanse volksmassa’s, de steun van een goed bewapend leger dat samenwerkt met een civiele militie van zo’n 1 miljoen Venezolanen. Venezuela is ondanks de miserie een voorbeeld voor de efficiënte strijd tegen het Covid-19 virus, ook door de steun van Cubaanse dokters. Bij zoverre dat de  Wereld Gezondheidsorganisatie van de Verenigde Naties  er op bezoek ging om de aanpak te bestuderen.Ook mede dank zij de steun van landen zoals Cuba, China, India, Rusland, Zuid-Afrika en Iran kan Venezuela het bolwerken.

Iran: geen laag hangend fruit

Iran is in staat zichzelf te verdedigen tegen de VS. De VS hebben de nucleaire deal van 2015 met het land opgezegd en terug een hard sanctieregime ingevoerd. De VS zijn het enige land van de ondertekenaars die het akkoord verbraken. De EU, Rusland, Duitsland, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en China blijven het akkoord steunen. De Iraniërs hebben zowel politieke als militaire middelen om te antwoorden op een Amerikaanse agressie. In het geval de Iraanse olietankers richting Venezuela werden aangevallen kan Iran Amerikaanse basissen aanvallen of de Perzische Golf afsluiten. Wat Europa, Japan, China zou afsnijden van olietoevoer. Ook geeft de VS alle landen met een luchtruim waar Iraanse vliegtuigen naar Venezuela doorvliegen, het advies hun luchtruim te sluiten. Wat niet gebeurt. Het doorbreken van de VS- sancties door Iran komt niet uit de lucht gevallen. Onder de voorganger van Nicolas Maduro, president Hugo Chavez (foto) werden de relaties met Iran ontwikkeld. De handel werd gestimuleerd van een bedrag van 1,5 miljard begin van deze eeuw, tot ca 20 miljard in de periode tussen 2002-2007. Vandaag levert Iran technici om de Venezolaanse olieraffinaderijen terug aan de praat te krijgen.  Vorig jaar werd de Iraanse top generaal Qasem Soleimani door een Amerikaanse drone aanval vermoord in de Iraakse hoofdstad Bagdad. Volgens velen niet toevallig, gezien hij op dat moment actief bezig was om het conflict tussen Iran en Saoedi Arabië te ontdooien, door bemiddeling van Irak. Dit initiatief paste niet in het Amerikaanse beleid. (het doet ons denken aan de ontvoering en moord in Italië op 9 mei 1978 op de christendemocratische leider Aldo Moro, die bezig was een samenwerking op poten te zetten tussen de christendemocraten en de tweede grootste partij van het land, de communistische partij PCI).

Monroe-doctrine

Ondanks het succes van de samenwerking tussen Iran en Venezuela is S. R. Golfstein sceptisch over de kans dat andere Latijns- Amerikaanse landen hun relaties met Iran zullen verbeteren. De reden is de “loyaliteit” van de Latijns-Amerikaanse elites aan Washington. En het gebrek aan integratie in de regio. Latijns- Amerika is een achterop hinkend continent in vergelijking met andere regio’s. Er is de Afrikaanse Unie , de EU in Europa en ASEAN in Azië. Er zijn overal integratiemechanismen opgezet, maar niet in Latijns- Amerika. Als er al zijn, zijn het rivaliserende handelsblokken met Mercosur en “The Pacific Alliance”. De Latijns—Amerikaanse elites blijven ten achter, en dit is de schuld van de dominerende elites die nog denken in Koude Oorlog termen, met een organisatie zoals LIMA die uitsluitend erop gericht is één specifieke regering (Venezuela) omver te werpen. Alhoewel deze elites zich onderwerpen aan de VS- Monroe-doctrine (= Latijns- en Centraal Amerika is de exclusieve invloedssfeer van de VS) hebben ze wel handelsrelaties met China omdat in hun ogen het de place to be is waar ze hun producten kunnen slijten. (cfr. ook  venezulanalysis.com)

 

 

  • Over mij

    • Miel Dullaert
      °1948 Enkele stipmomenten… Kind en tiener Ik ben geboren in Merksem. Ik behoor tot wat men noemt, de babyboomgeneratie of de eerste
      Meer lezen...
  • Citaat

    De zekerste manier om in een krant te komen
    is er één lezen terwijl je de straat oversteekt
    (Alberto Sordi , It. acteur 1920-2003)

  • Edward ELGAR, NIMROD

  • Tag cloud

  • Deel onze pagina op:

    © Copyright 2024 ‐ Miel Dullaert ‐ Alle rechten voorbehouden

    Disclaimer | Privacybeleid

    Webdesign by Eye