De Vlaamse regering wil mevrouw Mia Doornaert (72), oud Standaard-journaliste en speechschrijver voor de vroegere minister van Buitenlandse zaken Yves Leterme (Cd&V), voordragen als de nieuwe voorzitter van het Vlaams Fonds voor de Letteren. Het bericht was nog niet koud of er volgde een juridische betwisting als zou de Raad van Bestuur van het Fonds en niet de regering een kandidaat moeten voorstellen. Juridische discussies waren een voorspel op nog veel meer controverse vanuit schrijvershoek.
Oud-journaliste Mia Doornaert (72) (foto) is een gecultiveerde dame die haar plaatsje heeft in de subelite van het establishment. Ze heeft een passie voor Frankrijk en schreef er in 2009 een boek over “De ontredderde republiek”. Ze verblijdt Vlaanderen regelmatig met optredens in het VRT- discussieprogramma De Afspraak vooral als Frankrijk te berde komt. Ze verheugde er zich over, dat de Rotschild posterboy Emmanuel Macron verkozen werd tot Franse president die “vernieuwing” zou brengen en links en rechts zou overstijgen, maar in feite een hard neoliberaal beleid voert. Hij wordt de president van de rijken genoemd en stuurt raketten naar Syrië als de Amerikanen hem dat vragen. Links in Frankrijk, met vandaag Jean Luc Mélenchon van ‘Insoumise’ (foto rechts), krijgt alleen misprijzen van mevrouw Doornaert. Alhoewel J.L. Mélenchon derde eindigde in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen (kort achter E. Macron en M. Le Pen) met zo’n 7 miljoen stemmen. Hij is nu parlementslid en het boegbeeld van de linkse oppositie (in samenwerking met de PCF- fractie). Ook de Franse vakbonden worden afgebrand toen zij in verzet gingen tegen het liberale afbraakprogramma van president Em. Macron en zijn regering. Mevrouw Mia Doornaert werd barones benoemd door het Hof voor bewezen en nog te leveren diensten aan het belgicisme. Internationaal is ze een uitgesproken “Atlantiste” en verdediger van de NATO.
Soms moeten rechts en links samenwerken
Er blijft dus niet veel over, om niet te zeggen niks, om mevrouw de barones te verdedigen. En toch.
Ter herinnering. In de geschiedenis zijn er toestanden geweest waarin elementaire sociale-, culturele- en democratische rechten zo in het geding waren, dat burgerlijke krachten en hun linkse tegenstanders samen hun schouders zetten onder een existentiële gemeenschappelijke bedreiging. Dat was het geval, in de strijd tegen Apartheid in Zuid-Afrika, waarin het ANC van Nelson Mandela en de Zuid-Afrikaanse KP (SACP) samen de strijd aangingen (maar nadien elk hun eigen weg gingen), dat was het geval in de weerstand tegen de Duitse bezetter in Europa tijdens WOII, waarin communisten en liberalen in het verzet gingen. Dat was zo in de strijd tegen de plaatsing van Amerikaanse Pershing-raketten in de jaren tachtig van vorige eeuw. Vandaag maken we links en rechts overschrijdende fenomenen mee van het globalisme, westerse imperiale oorlogen, de grote immigratiestromen met in hun zog woestijngodsdiensten en oorlogsvluchtelingen,… Vandaag beleven we weinig constructieve tijden. Emancipatorische verworvenheden, waarvoor jarenlang strijd werd geleverd, waarvoor mensen hun carrière, zelfs leven voor in de weegschaal hebben geworpen, worden in vraag gesteld of bestreden. Vaak door nieuwkomers uit verre landen, neoliberalen of bijv. predikers voor een mondiaal economisch systeem dat gediend is met culturele eenheidsworst in het Engels.
Wat we in de controverse rond mevrouw Doornaert meemaken gaat om twee existentiële punten: het belang van het Nederlands leren voor iedereen die in deze regio woont en werkt en de beschuldiging van racisme ten aanzien van mevr. Doornaert omdat zij kritiek uit op de islam.
Het leren van het Nederlands.
Voor de kandidaat voorzitter van het Vlaams Fonds der Letteren mevrouw M. Doornaert, is het aanleren van Nederlands een essentieel punt, strijd die ze tot haar “laatste snik zal blijven voeren”. In plaats van haar te feliciteren, wordt het haar kwalijk genomen door bijv. Jonas Vanderschueren, hoofdredacteur van het literaire tijdschrift Kluger Hans. Dhr. J. Vanderschueren verbindt bij mevrouw Doornaert rechts conservatisme met de strijd voor het leren van Nederlands. Tegen die aantijging kwamen twee schrijvers in het verweer (cfr. De Morgen, 27 juli jl.): de heren Benno Barnard en Geert van Istendael (foto) Hun reactie: “Voor mijnheer Vanderschueren is het blijkbaar al welletjes indien arbeiderskindertjes en migrantenkindertjes niet zo geweldig goed Nederlands spreken. Mevrouw Doornaert en wij vinden dat die kindertjes recht hebben op het allerbeste Nederlands, even goed als kindertjes van dokters, ingenieurs, en hoofdredacteurs van literaire tijdschriften. Op dat punt is Mevrouw Doornaert onvervalst links.” Terecht. Immers zonder taal (talen) kennis is elk vooruitzicht op sociale mobiliteit opwaarts uitgesloten. Hebben arbeiderskinderen in vergelijking met zoons en dochters van hoger opgeleiden een handicap, voor migrantenkinderen bijv. uit feodale, woestijnculturen is dat nog eens zo zwaar. Het eerste wat totalitaire systemen doen als ze een volk onderdrukken, is onderwijs in de eigen taal marginaliseren of zelfs afschaffen. Dat gold voor de Franstalige Belgische elite ten aanzien van het Nederlands taalgebruik in Vlaanderen, totdat na jaren strijd de taalwetten werden ingevoerd. Dat geldt ook in totalitaire staten (Turkije versus Koerden, minderheidstalen in Oekraïne), maar ook in het neoliberaal mondialisme waar actief getracht wordt via het Engels andere talen weg te drummen. De taal is gans het volk, of toch bijna.
Islamkritiek.
Bij sommige Vlaamse filosofen met islam achtergrond zoals filosoof Bleri Lleshi is mevr. M. Doornaert met haar kritiek op de islam islamofoob en racist. De gevolgen van die kritiek zijn in de theocratische islamitische tirannieën de executie. Gelukkig zal het in Vlaanderen niet zover komen, maar er is hier in het geding: de vrijheid van meningsuiting en het recht oneens te zijn met – en het afwijzen van een godsdienst. Ook dit is links, zeker als heel wat atheïstische mensen tot links behoren. De plaats van de godsdienst in de samenleving wordt sterk bepaald door de volkswelvaart. De opbouw van de welvaartsstaat in Vlaanderen bijv. heeft mede een proces van secularisering op gang gebracht.
Mevrouw Mia Doornaert pas perfect in het profiel van de conformistische, wel opgevoede, burgerlijke dame die zich beweegt in “hogere kringen” van het regime. Als gecultiveerde barones zou ze perfect passen in een decor van een patisserie op de Louizalaan of op de Meir. De vrijheid van meningsuiting en het recht op godsdienstkritiek, en het recht van alle kinderen goed Nederlands te leren, zou een reden kunnen zijn, om met haar hierover van gedachten te wisselen, want dit zijn ook thema’s van links, of in een confronterend debat te gaan over haar visie op links bijv. in Frankrijk, zelfs als dat debat in een of andere patisserie moet doorgaan.