1999: NAVO-bommen op ex Joegoslavië

20 jaar geleden, op 24 maart 1999 startten de NAVO-bondgenoten op ex-Joegoslavië een bommen campagne die 78 dagen duurde.  Ook Belgische F-16’s deden mee. Het zou het begin betekenen van een reeks “humanitaire” oorlogen onder de leiding van Washington die nadien andere landen in bloed en chaos stortten.

De NAVO oorlog, zonder VN-mandaat, werd formeel begonnen om de etnische Albanezen in Kosovo te beschermen van etnische zuiveringen en moorden door het Servische leger. Het was het begin van een reeks zogenaamde “humanitaire” oorlogen van de VS en de NAVO in naam van de mensenrechten. De bombardementen gedurende 78 dagen, waaraan ook België deelnam, was een flagrante schending van het internationaal recht en de soevereiniteit van een land. Er was natuurlijk heel wat materiële schade. De bevolking in Belgrado vormde een menselijk schild van duizenden mensen op de belangrijkste brug over de Donau om ze  te vrijwaren van “humanitaire” bommen. NAVO-“humanisten” doodden tientallen passagiers op treinen en in autokonvooien. De Chinese ambassade werd gebombardeerd zogezegd omdat daar een commandocentrum van het Servische leger actief was.  Ook het gebouw van de Servische Openbare Omroep RTS werd gebombardeerd met 16 journalisten en medewerkers die werden gedood. Servië en Kosovo werden een schietkraam voor de NAVO-bommen. De meeste bommen bevatten verarmd uranium die duizenden burgers heeft besmet met kanker in Servië (net zoals daarna in Irak).

Rambouillet

Indien de NAVO-“humanisten” echt bezorgd waren geweest om de etnische spanningen en het geweld tussen  Belgrado en Pristina te verminderen en naar een pacificatie streefden, dan konden de “humanisten” een vredesproces op gang gebracht hebben tussen alle betrokken partijen onder de bemiddeling en bescherming van de Verenigde Naties. Voor de bommenregen startte werd er op het Kasteel van Rambouillet nabij Parijs een bijeenkomst georganiseerd van alle betrokken partijen die betrokken waren in de Joegoslavië oorlog. Maar in plaats van naar een vredesregeling te streven werden onmogelijk te aanvaarden voorwaarden opgelegd aan de president van Servië, Slobodan Milosevic.1903-Milosevic(foto) In een toevoegsel bij het akkoord moest de president van Servië aanvaarden dat de NAVO  Servië zou bezetten. Iets wat hij uiteraard niet kon aanvaarden. Het was het voorwendsel om te starten met de bommencampagne. Henri Kissinger die je moeilijk een vredesduif kan noemen stelde: “De Rambouillet tekst, die Servië opriep de NAVO-troepen over zijn gehele grondgebied te aanvaarden, was een provocatie, een excuus voor de bombardementen”.

Toen was al duidelijk dat het niet ging om een “humanitaire oorlog”, maar om de economie en de organisatie van de staat in een strategisch gelegen gebied van de Balkan. Dat kan men afleiden uit de passages van de Rambouillet tekst. Neil Clark, een journalist bij The Guardian, schreef er een artikel over. Hij verwees naar artikel I in het hoofdstuk 4.  In dat artikel werd opgeroepen voor een “vrije markteconomie”. Artikel II stelde de privatisering voor van alle overheidseigendommen. Waarom werden deze eisen geformuleerd, als het in Rambouillet officieel ging om het beschermen van burgers? Voor een antwoord wendde Dhr. N. Clark zich tot een zekere George Kenney die op het State Department in Washington het Joegoslavië dossier onder zijn bevoegdheid had. Hij zegde: “In het post Koude oorlog Europa was er geen plaats meer voor een onafhankelijk geïnspireerde socialistische staat die weerstand biedt tegen de globalisering”. Het sluit aan bij wat de gekende columnist van The New York Times, Thomas Friedman in 1999 schreef, naar aanleiding van de Joegoslavië oorlog: “De onzichtbare hand van de ‘markt’ zal nooit werken zonder de onzichtbare vuist. Mc Donalds kan niet bloeien zonder de F-15’s van McDonell Douglas. En de onzichtbare vuist die de wereld veilig stelt voor Silicon Valley die de technologieën ontwerpt voor het Amerikaanse leger”.

Bondsteel

Onder president J. Broz Tito1903-Tito-castro (foto samen met Fidel Castro), die tijdens de Tweede Wereldoorlog het verzet leidde tegen de Duitse nazi-bezetting, werd Joegoslavië een federale staat met een economisch model van collectieve eigendom en arbeiderszelfbestuur onder  de leiding van de Bond van Communisten1903-Tito-vlag (foto vlag+J.B. Tito) van Joegoslavië. Grote delen van de economie waren staatsbezit, met inspraak van de arbeiders. Internationaal was president J. B. Tito de aanjager van de niet gebonden landen samen met  de Indiase en Egyptische presidenten. President Slobodan Milosevic van Servië werd door de NAVO-propaganda voorgesteld als een “nieuwe Hitler”, maar  Milosevic was in feite een socialist die geloofde in het sinds Tito beleefde ideaal van “solidariteit en eenheid”.  S. Milosevic werd gedemoniseerd, niet omdat hij een harde Servische nationalist was, maar omdat hij juist geen rechtse nationalist was, een  Cetnik. De oorlog in Joegoslavië is de eerste oorlog geweest in het post Koude Oorlog tijdperk. Het was een oorlog tegen een strategisch belangrijk land in de Balkan. Niet toevallig was één van de resultaten van de oorlog dat in het eenzijdig onafhankelijk verklaard Kosovo, de grootste Amerikaanse basis in Centraal Europa, “Bondsteel”, werd opgericht.

Ex-Joegoslavië , de eerste stap

Nadien zal blijken dat dit een eerste stap is geweest naar de Oostwaartse uitbreiding van de NAVO, richting de grenzen van Rusland. Nadien volgden ook nog “humanitaire “ oorlogen tegen kleinere grondstofrijke landen die ook de dollar- dominantie in vraag stelden. We verwijzen naar Afghanistan, Irak, Libië. Telkens moslimlanden met een seculier regime (in Afghanistan werd met Amerikaanse hulp aan de islamisten van Bin Laden,  het seculier regime in Afghanistan over geworpen, dat werd vervangen door het Taliban-regime. Na de aanslagen in New York in 2001 werd dit regime op zijn beurt door de Amerikanen omver geworpen). Irak werd, door een alliantie rond VS-president G. Bush en premier T. Blair  van het Verenigd Koninkrijk, veroverd op basis van leugenachtige voorwendsels als zouden er massavernietigingswapens te vinden zijn in Irak onder het regime van  Sadam Hoessein. Libië werd door het Westen naar de middeleeuwen gebombardeerd, alhoewel dit land onder Khadaffi de hoogste ontwikkelingsindex van Afrika had op het vlak van huisvesting, gezondheidszorg en onderwijs.  Net als Irak wilde ook Libië af van de dominantie van de petrodollar.

Nadien was het de beurt aan Syrië, wat mislukte, gezien de sterke weerstand van één front van Rusland, Iran en Hezbollah tegenover een Westers geïnspireerde “regime change” campagne.  En vandaag voeren Iran en Venezuela de hit-lijst aan, landen die ook af willen van de dollar dominantie in het economisch verkeer. Wall Street en het Pentagon, de NAVO, de EU-Brussel en de met hen collaborerende lokale elites en media  geven  de “passende” behandeling aan Iran en Venezuela: economische sancties en sabotage, intense propagandaoorlog met demonisering van het leiderschap, “regime change” tactieken met gewapende milities. Rusland en China zijn traditioneel ook in het rijtje opgenomen van landen die de Amerikaanse wereldorde bedreigen, al sinds de Koude Oorlog. Maar dat is van een andere grootteorde: met resp. het grootste land in oppervlakte en vele grondstoffen en het hoogste bevolkingsaantal op aarde. Het zijn landen die beiden kernwapens hebben en steeds meer samenwerken  in een nieuw gecreëerde Euroaziatische ruimte.

 

  • Over mij

    • Miel Dullaert
      °1948 Enkele stipmomenten… Kind en tiener Ik ben geboren in Merksem. Ik behoor tot wat men noemt, de babyboomgeneratie of de eerste
      Meer lezen...
  • Citaat

    Geduld is een bittere plant met een zoete vrucht
    (Chinees spreekwoord)

  • Edward ELGAR, NIMROD

  • Tag cloud

  • Deel onze pagina op:

    © Copyright 2024 ‐ Miel Dullaert ‐ Alle rechten voorbehouden

    Disclaimer | Privacybeleid

    Webdesign by Eye