Carrefour, saneert een falend management op de rug van werknemers?

Superrijke individuen en entiteiten zoals multinationals en grootbanken doen wat ze willen. Zich maatschappelijk verantwoorden kennen ze niet. Werknemers die mee hun winsten maken zijn hulpjes die met een trap buiten vliegen als ze niet meer te gebruiken zijn. Met applaus van de aandeelhouders en de beurzen. Het zoveelste verhaal in de rij: de Franse distributiemultinational Carrefour. De politieke klasse ondergaat het al jaren als een natuurfenomeen, ze jankt wat klaagzangen als mensen en hun gezinnen geslachtofferd worden.Multinationals: sprinkhanen die het land kaal vreten

1801-Strijd Renault

Monument van beeldhouwer RIK POOT, als hulde aan de strijd van de Renault-Vilvoorde werknemers.

Carrefour is geen nieuw verhaal. Sinds vorige eeuw zijn er in ons land vele multinationals gepasseerd. Ze vraten als een zwerm sprinkhanen het land kaal met subsidies, lastenverlagingen, infrastructuurfaciliteiten en sloten de deuren of schopten hun werknemers buiten. We zouden in de historie van de sociale geschiedenis van de twee de helft van vorige eeuw vele gevallen a la Carrefour kunnen citeren zoals ondermeer de lotgevallen van de Texaanse olieraffinaderij RBP in Antwerpen, de Michelinbandenfabriek, recenter natuurlijk Renault-Vilvoorde (1998, zie foto rechts), later Caterpillar en InBev. De brutale manier waarop de Renault- bazen in Vilvoorde te werk gingen, werd belichaamd door de magere, lange topman, met de donkere bril op een te klein gezicht, Dhr. Louis Schweitzer. Hij maakte zoveel woede los bij personeel, vakbonden en publieke opinie dat de fabriek en de parking met 5000 afgewerkte wagens werd bezet en als pasmunt gebruikt in de onderhandelingen. Nieuw was dat in 1998 er een zogenaamde wet Renault werd gestemd die situaties als bij Renault- Vilvoorde moesten voorkomen. Met deze wet moest een intentie tot collectief ontslag vooraf medegedeeld worden en moest door de vakbonden hierover onderhandeld worden. Ook werd het met deze wet mogelijk toegekende staatssteun terug te eisen.  Renault zou niet het laatste sociaal bloedbad  zijn. Herinner U  Caterpillar en InBev, de bijna grootste bierbrouwer ter wereld,  met Dhr. Alexandre Vandamme, die als rijkste Belg en miljardair, aandeelhouder is.

Verscherping wet Renault

De linkse PVDA-PTB pleitte in 2010 in een zogenaamde ‘InBev-wet’ voor  een verscherpte  verdediging van de belangen van de werknemers van multinationals in vergelijking met de wet Renault. Winstgevende bedrijven zouden moeten worden verboden werknemers te ontslaan. De PVDA had dit wetsvoorstel uitgewerkt met de vakbonden.  Peter Mertens van de PVDA wijst erop dat het met deze wet hier niet gaat om een KMO in moeilijkheden en met de pijn in het hart mensen moet ontslaan. Het gaat in de meeste multinationals om zeer winstgevende bedrijven (Carrefour in België 2016 65 miljoen euro, mondiaal 1 miljard euro en met een geaccumuleerde winst van 8 miljard euro).  Lijkt er In de nasleep van Carrefour bij andere partijen hetzelfde lichtje te gaan branden zoals bij de PVDA? In de Kamer diende  de PS, na het Carrefour drama,  een wetsvoorstel in om bij beursgenoteerde bedrijven ontslagen te verbieden. Op Radio 1 zei de fractieleider van Groen in de Kamer, Kristof Calvo, dat “we komaf moeten maken met zulke ontslagen bij winstgevende bedrijven”. In 2016 diende Groen een  wetsvoorstel in dat doet denken aan dat van de PVDA. Hij zegt: “Staatssteun moet je kunnen terugvorderen als een bedrijf grote ontslagrondes doet, met in zijn boeken grote winsten”.  De SP.A is verveeld met de aanwezigheid van zijn boegbeeld Willy Claes in de raad van bestuur van Carrefour België. In heel dit verhaal hoor je nooit de plicht van de multinational, om hun werknemers die vnl. de winsten realiseerden, zonder ontslag, reconversie aan te bieden in of buiten het bedrijf, betaald met ten minste een deel van de winsten van bijv. Carrefour.

Davos: Vlaamse ministers bedelaars bij multinationals

1801-DAVOS-kapit-elite

Davos, het dorpje in Zwitserland, waar onze ministers gingen bedelen bij de multinationals.

Het rechts, neoliberaal beleid in België, in Vlaanderen speelt het spel van de multinationals perfect mee. Het zingt al maanden het liedje van de daling van de vennootschapsbelasting. De rechtse regering haalt zelf de volwaardige banen onderuit in de distributiesector. Met haar flexi- jobs, de versoepeling van studentenarbeid en nachtwerk.  En zo verscherpt ze de uitbuiting van de werkende Vlamingen. In de media problematiseren ze niet de modus operandi van de multinational Carrefour, wel viseren ze de ontslagen werknemers. Ze jagen de slachtoffers verder op: naar jobs die er voor het rapen zouden liggen, naar herscholingen, naar flexibiliteit, naar werkloosheidsvergoedingen beperkt in de tijd zoals de  N-VA wil.  Voor de ministers  Ph. Muyters, J. Van Overtveldt, D. Reynders, A. De Croo,  premier Ch. Michel en minister K. Peeters is het gedrag van de multinational de moeite niet waard erop in te gaan, ze maken deel uit van dezelfde netwerken.  Zonder zich zelfs af te vragen waar de schuld ligt van het management van Carrefour om tot dergelijke sociale bloedbaden te komen.

De rechtse regering Michel, Vlaams minister president Geert Bourgeois (N-VA) en De federale minister van “Werk” Kris Peeters (CD&V) waren op het feestje van de multinationals in Davos. Ze bedelden voor investeringen van de multinationals met allerlei lekkers betaald uit de pot van de staatskas en de belastingbetaler. Hun impact op de werkgelegenheid is minimaal in vergelijking met andere bedrijven en sectoren. Ze probeerden punten te scoren bij het Davos- gezelschap voor hun loopbaan na de politiek in het bedrijfsleven. Terwijl de heren ministers in Davos feest vierden met de bonzen van de multinationals sloeg de multinational Carrefour zijn slag in Vlaanderen en België. Joris Luyendijk die het wereldje van de City of London door en door kent omdat hij er als journalist een paar jaar ging wonen, en er een boek over schreef, stelt zich terecht de vraag naar aanleiding van Davos: “Hoe kun je als samenleving bedrijven ter verantwoording roepen, die enerzijds keihard lobbyen om de rechten van werknemers te slopen en de belastingen te ontwijken, en, die anderzijds in Davos vrome woorden spreken, over een “gedeelde toekomst” en wat breed uitgemeten fooien uitdelen aan de soort goede doelen die nu even in de mode zijn? Daarvoor heb je een oppositie nodig die degelijke kwesties agendeert en met moties, de publieke opinie mobiliseert”. Die oppositie zal niet van een leien dakje lopen. De plutocratische wereldorde beschikt over geld, de politiek en de wapens en denkt blijvend met grote sociale ongelijkheid te kunnen leven gebalsemd met wat liefdadigheid. Wereldwijd groeit het verzet tegen deze plutocratische wereldorde die de democratie opgedoekt heeft. De verscherping van de wet Renault naar aanleiding van het Carrefour drama zou dan een eerste positieve stap in de goede richting zijn.

 

 

  • Over mij

    • Miel Dullaert
      °1948 Enkele stipmomenten… Kind en tiener Ik ben geboren in Merksem. Ik behoor tot wat men noemt, de babyboomgeneratie of de eerste
      Meer lezen...
  • Citaat

    Geduld is een bittere plant met een zoete vrucht
    (Chinees spreekwoord)

  • Edward ELGAR, NIMROD

  • Tag cloud

  • Deel onze pagina op:

    © Copyright 2024 ‐ Miel Dullaert ‐ Alle rechten voorbehouden

    Disclaimer | Privacybeleid

    Webdesign by Eye