Liberalen en globalisten, van links tot rechts in het Westen, in Rusland en extreemrechts in Oost-Europa voeren het hoge woord over het conflict. De media en pers zijn er de megafoon van. Er is geen sprake meer van journalistiek maar van propaganda. Mensen geraken verdoofd. In de oorlog is het eerste wat sneuvelt: de waarheid. Er zijn nochtans veel onbekenden in de waarheid. Vraag die we in wat volgt willen opklaren: Welke is de houding van de communisten, die van dichtbij betrokken zijn in Zweden, Finland, Oekraïne, Rusland?
Er zijn twee opvallende taboes in de Westerse Oekraïne propaganda: geen enkel woord van kritiek op de “Drang nach Osten” van de NAVO waarvoor zelfs Amerikaanse topleiders in de jaren negentig al waarschuwden voor de gevolgen, en het taboe op de grote invloed en misdaden van de neonazi’s in geheel Oost-Europa (Oekraïne, Polen, Balticum). Kritiek op de NAVO en op de rol van de nazi’s in het Oosten wordt nu al geïnterpreteerd als steun aan het Poetin regime. Een pacifistische Vlaamse vereniging zoals Vrede vzw zal het geweten hebben: deze beweging dreigt zijn subsidies verliezen omdat het ook kritiek heeft op de rol van de expansie van de NAVO en pleit voor de-escalatie, een globaal Europees veiligheidskader en dialoog. Brigitte Herremans, de Madonna van de Vlaamse vredesbeweging, doceert: “een deel van de anti-imperialistische linkerzijde moet opletten dat ze de kritiek op de NAVO niet gebruikt om Poetin te legitimeren”. (De Morgen19/04 jl.). Vandaag zou ze als vredesactiviste het omgekeerde moeten zeggen: de vloedgolf aan kritiek in de massamedia op Rusland wordt gebruikt om de expansie van de oorlogsmachine NAVO in Oost-Europa te legitimeren. In het strafrecht zijn zowel uitlokking, de opdrachtgever van een misdrijf als de uitvoering ervan strafbaar (dat mocht huisarts André Gyselbrecht ondervinden in de ‘Kasteelmoord’). Uitlokking is de “Drang nach Osten van de NAVO in Oost-Europa en Oekraïne richting Rusland. In de jaren negentig werd door prominente Amerikaanse diplomaten en academici gewaarschuwd dat Oekraïne als lid van de NAVO oorlog met Rusland betekent. Voor liberalen en gedegenereerd links (vooral de kaki-groenen in Duitsland bakken het bruin) is de NAVO bijna een filantropische, defensieve vereniging geworden. Verzwegen wordt dat die organisatie sinds dertig jaar een reeks landen naar het stenen tijdperk gebombardeerd heeft, landen die de NAVO nooit bedreigd hebben en buiten haar verdragsgebied liggen. Waar de NAVO betrokken is vallen bommen, vloeit bloed, worden gezinnen uiteengerukt met bommen op huwelijksbruiloften (Afghanistan), worden de democratie en mensenrechten vertrapt, wordt de slavernij terug ingevoerd en worden grondstoffen geroofd. Er mag vandaag niet meer over de-escalatie, gesprekken en een Europese veiligheidsomgeving gesproken worden waarin alle Europese landen, ook Rusland, zich veilig voelen. Washington viert elke dag feest met zo’n gekliefd Europa. Meer doden, meer vernielingen, meer haat tussen Rusland en Europa. De VS, met zijn Atlantische vazallen in Europa, voeden dus het conflict met alle middelen. Extreemrechts in Oost-Europa staat te springen voor een revanchistische, aangepaste Hitler-operatie ‘Barbarossa’ tegen Rusland met steun van de NAVO. Iedereen moet de oorlogstrompet blazen. Elke oorlog is gruwelijk, langs beide zijden worden misdaden begaan. Het Westen weet er alles van en ook Poetin heeft geleerd bij het Westen. Het slachtofferschap exclusief in het mandje leggen dat het westen propagandistisch het best uitkomt laten we liefst over aan de mediakoelies. Liberalen, Oost-Europees extreemrechts en de mediakoelies lopen samen achter de NAVO-vlag tegen de eeuwenoude vijand: tsaristisch Rusland (Napoleon), de Sovjet-Unie (burgeroorlog 1917, Hitler) en nu Poetin Rusland (NAVO-Washington).
Zweden en Finland: communisten voor neutrale status
Het historisch en decennialang sluimerend russofoob racisme is met de oorlog in Oekraïne tot volle uitbarsting gekomen. Deze russofobe razernij leidt ertoe dat ook de historisch neutraalste landen als Finland en Zweden het NAVO-lidmaatschap bespreken. Het is een stap die beide landen geen extra veiligheid zal brengen, maar als enige consequentie dat de spanning met Rusland oploopt en forse uitgaven zullen gebeuren vnl. bij Amerikaanse wapenbedrijven. De Communistische partijen van Finland (SKP) en de Communistische Partij van Zweden (SKP) hebben hun bezorgdheid geuit over het voornemen van hun regeringen om zich formeel aan te sluiten bij een blok zoals de NAVO.
Op 13 april jl. zeiden de Finse premier Sanna Marin en de Zweedse premier Magdalena Andersson tijdens een gezamenlijke persbijeenkomst in de Zweedse hoofdstad Stockholm dat het veiligheidslandschap in Europa drastisch is veranderd sinds de militaire operatie in Oekraïne begon en dat het besluit om een aanvraag in te dienen voor het NAVO-lidmaatschap op korte termijn kan komen. De Finse en Zweedse communisten stellen dat hun landen tot vrij recent een neutraliteitsbeleid hebben gevoerd ten aanzien van de agenda van de Verenigde Staten en de voormalige Sovjet-Unie, nu Rusland. Ondanks aanzienlijke druk van de centrumrechtse sectoren om lid te worden van de NAVO, hebben Finland en Zweden lang hun neutraliteit behouden. Maar de situatie in Oekraïne, niet van 24 februari jl. bij de start van de Russische operatie maar reeds ervoor, zorgde voor een toename van militarisme en russofobie in de regio. Bepaalde krachten binnen de sociaaldemocratische partijen van de twee landen begonnen, samen met rechts, ook aan te dringen op lidmaatschap van de NAVO.
Op 16 april jl. stelde JP Väisänen (foto) van de Communistische Partij van Finland aan het magazine Peoples Dispatch dat zijn partij duidelijk gekant is tegen een mogelijk lidmaatschap van Finland bij de NAVO en de versterking van plannen om zich bij militaire allianties aan te sluiten in de Europese Unie (EU). “Wereldcrisissen, conflicten en oorlogen hebben landen en regio’s nodig die afstand te nemen van grote mogendheden zoals de Verenigde Staten en Rusland en hun conflicten. Hun neutraliteit behouden betekent de noodzakelijke dialoog vergemakkelijken en wederzijdse stappen te vinden in de-escalatie en het bereiken van vrede”. De Finse CP beschouwt ondanks het feit dat ze zich verzet tegen de militaire operatie van Rusland in Oekraïne “Rusland als een buurland en niet als een vijand”.
Andreas Sorenson van de Communistische Partij van Zweden (logo CP Zweden) zei in zijn verklaring aan Peoples Dispatch op zaterdag 16 april jl. dat “sinds het begin van de oorlog in Oekraïne het militarisme is versterkt en eenzijdige pro-NAVO-propaganda wordt uitgezonden in het heersende medialandschap. Deze stappen effenen de weg voor het formele lidmaatschap van Zweden van de NAVO. We beschouwen dit als een gevaarlijke ontwikkeling voor de veiligheid van Zweden. De CP van Zweden is volgens A. Sorenson “tegen het lidmaatschap van de NAVO, omdat het niet alleen het Zweedse imperialisme versterkt, maar ook het blok van de NAVO-EU-VS verstevigt. Dit plaatst Zweden in de voorhoede van de verscherping van de tegenstellingen. Het Zweedse volk wordt zo een mogelijk doelwit in conflicten”. (Bron: l’AntiDiplomatico.it)
Heksenjacht
Na de extreemrechtse staatsgreep van ‘Maidan’ in 2014 werd onder het mom van de strijd tegen de zogenaamde vijfde colonne van Rusland, een heksenjacht op de communisten geopend. De Amerikaanse ambassade speelde daarin een grote rol. Dat was niet alleen ideologisch en historisch geladen, maar ook een voorzorgsmaatregel om het verzet tegen de neoliberaal gestuurde economische- en sociale catastrofe die op komst was in Oekraïne onder controle te houden. Net zoals dronkaard Jeltsin in Rusland deed in 1991, werd door de regering van Oekraïne na de rectse machtsovername van 2014 de Communistische partij van Oekraïne buiten de wet gesteld. Ondanks het feit dat de CPU altijd een hevig tegenstander was van de opdeling en kiest voor een neutrale status van het land, werd ze beschuldigd mee te werken aan de afscheidingsbeweging in het Oosten. Petro Symonenko
, (foto) de voorzitter van de CPU, werd tijdens een tussenkomst in het parlement, met geweld het woord afgenomen en even later op 24 juli 2014 werd de communistische fractie in het parlement ontbonden. Het regime sleurde zelfs de CPU voor de rechtbank om de partij te verbieden. De rechters die het proces tegen de CPU moesten voorzitten namen in februari 2015 ontslag. Ze klaagden dat ze onder druk gezet werden. Maar daar bleef het niet bij. Op 15 mei 2015 ondertekende president Petro Poroshenko, de uiterst rechtse snoepgoedoligarch, een pakket van vier wetten die het land moesten “decommuniseren”: Het verspreiden van het communistisch gedachtegoed werd strafbaar, boeken in het Russisch werden verboden, alsook tv-stations. Even strafbaar is het verdedigen van een andere versie van de geschiedenis dan de officieel herschreven geschiedenis. Deze ‘nieuwe’ geschiedenis criminaliseert zowat de hele periode waarin Oekraïne deel uitmaakte van de Sovjet-Unie. Tegelijk krijgen de Oekraïense nazi-collaborateurs een heldenstatus, ze worden officieel geërd voor hun hun nazi-collaboratie en de moorden op tienduizenden burgers waaronder de joden in WOII. Niet minder dan zowat 900 steden en dorpen hebben hun naam moeten veranderen, ook geldt dit voor duizenden straten, parken, en andere openbare plaatsen. Standbeelden ter ere van generaals van het Rode Leger die Oekraïne bevrijdden van het nazisme worden gesloopt. Monumenten van alles wat herinnert aan de Sovjet-Unie worden vernietigd. Leerboeken worden herschreven waarin nazi-collaborateurs worden opgehemeld. De hoogste gezagsdragers eren nazi collaborateurs, er zijn elk jaar nazistische fakkeloptochten. Oekraïne is de eerste staat in Europa na WOII die tot op het hoogste overheidsniveau in handen is van de fascisten met steun van het Westen. President Volodymir Zelensky die verkozen werd op een vredesprogramma met Rusland, wordt gegijzeld door extreemrechts en zijn Westerse sponsors. Hij wordt fysiek bedreigd als hij vrede wil sluiten met Rusland. In het Westen wordt gezwegen over de misdaden van de nazi’s van het Zelensky regime. Ze worden beschouwd als marginaal. Laurent Brayard, Franse journalist en schrijver, publiceerde het boek “Oekraïne, le royaume de la désinformation” waarin hij niet alleen het neonazi bataljon Azov analyseerde, maar ook de jongere broers van het Azov bataljon: Het Aidar-bataljon, het Sich-bataljon en het Tornado-bataljon. Ze krijgen allemaal in een militaire opleiding van NAVO-instructeurs en vechten mee vandaag.
Al deze regeringsbeslissingen werden na de staatsgreep van 2014 genomen in een klimaat van terreur tegen de CPU en alle andere tegenstanders van de rechtse pro- Westerse regering. Na de staatsgreep van 2014 volgde een onafgebroken reeks van terreuraanslagen. Op 9 april 2014, enkel weken na de coup, drong een bende van de extreemrechtse militie ‘Pravy Sektor” (Rechtse Sector) de nationale zetel van de CPU binnen en bezetten het gebouw. Bij het verlaten ervan staken ze het gebouw in brand. Sindsdien worden lokale gebouwen van de CPU regelmatig aangevallen. Ook partijverantwoordelijken worden aangevallen en hun privé gegevens worden op ultrarechtse websites geplaatst. Ook de vakbonden worden aangevallen. De belangrijkste terreurdaad vond plaats op 2 mei 2014. Het vakbondsgebouw in Odessa werd in brand gestoken. Daarbij lieten 48 mensen het leven. De politie stond erbij en keek ernaar. De schuldigen lopen vrij rond. De Communistische Partij van Oekraïne is ondergedoken en illegaal verklaard en kan dus niet meer deelnemen aan het democratisch proces.
Eind mei 2021 kreeg een tv-zender een zware boete voor het uitzenden van de bewering van de voormalige voorzitter van de CPU Petro Symonenko (presidentskandidaat in 1999 in de tweede ronde verslagen, behaalde 37,8% van de stemmen) “dat de oorlog in het Oosten van Oekraïne een burgeroorlog is, geïnitieerd door Oekraïense nationalisten en fascisten met steun van Washington”. De ondergrondse CPU kan rekenen op de solidariteit van de Russische Communistische Partij (CPRF) en speelt vandaag zijn rol in het identificeren, lokaliseren, van Oekraïense fascisten in het onderwijs, administraties en aan het front in gebieden die gedenazificeerd worden.
De Russische communisten
De CP is de grootste oppositiepartij in het Russisch parlement de Doema. Jarenlang pleitte de CP, sinds de staatsgreep van 2014, tevergeefs voor de onafhankelijkheid van de oostelijke gebieden Lugansk- Donetsk in Oekraïne. Alhoewel de Russischtaligen in dat gebied aanvankelijk enkel kozen voor meer autonomie binnen Oekraïne (wat uitmondde in de Minsk akkoorden die door de VN werden geratificeerd en ondertekend door Rusland, Duitsland, Frankrijk en Oekraïne). Russischtaligen in die gebieden lijden echter sinds 2014 zwaar onder culturele onderdrukking (ze mogen onder druk van de fascisten hun taal niet meer gebruiken, net als de Hongaarse minderheid). Er zijn beschietingen en pesterijen van het Oekraïens leger en vooral van de nazistische Azov-bataljons die de Russischtaligen als “untermenschen” beschouwen. Tientallen hulpkonvooien organiseerde de CP naar het Oosten van Oekraïne. Gezien de Minskakkoorden van generlei waarde waren omdat Kiev ze niet wilde toepassen, streefden de Russischtalige gebieden ten einde raad naar onafhankelijkheid. Wat in februari jl. door het Poetin regime werd erkend.
Vandaag staat de Russische CP sterk in de actie als belangrijke patriottische kracht in Rusland, in het debat, in de socialistische voorstellen die ze doet als alternatief voor het anticommunistisch, rechts autocratisch Poetin beleid. Ze steunt wel in één Russisch patriottisch front de speciale operatie in vnl. het Oosten van Oekraïne. De grote invloed van de communisten in Rusland is één van de onuitgesproken razernijen van de NAVO en extreemrechtse machthebbers in Oost-Europa.
Afgevaardigden van de Communistische Partij van de Russische Federatie namen een origineel initiatief. Ze dienden bij het Russisch Parlement, de Doema, een wetsvoorstel in waarin wordt voorgesteld om de rode vlag van de Unie van Socialistische Sovjetrepublieken (USSR) terug in te voeren
(foto). Het document over de wederinvoering van de Sovjet- vlag is dinsdag 19 april jl. op de elektronische database van de Doema geplaatst op initiatief van de CP-fractie. Het initiatief stelt voor om artikel 1 van de grondwet over de “staatsvlag van de Russische Federatie” vast te leggen als een vlag met “een rode rechthoek met een gouden hamer en sikkel in de linkerbovenhoek en daarboven een rode vijfpuntige ster omlijst door een gouden rand”. In de toelichting bij dit wetsvoorstel geven de auteurs van het initiatief aan dat de rode vlag van de USSR “een symbool was van vrede, goedheid en grote overwinningen”. “Het vaandel werd gehesen in mei 1945 in de nok van het dak van de Reichstag in Berlijn gehesen. De prestaties van de USSR op het gebied van wetenschap, onderwijs, ruimteverkenningen, geneeskunde, cultuur, sport, technische vooruitgang, evenals het verkrijgen van prestige en een groot gewicht in de internationale arena, werden allemaal gerealiseerd onder de rode vlag met de hamer en sikkel”. Dit voorstel komt niet uit de lucht gevallen en is geen spielerei. De communisten verwijzen naar een professioneel wetenschappelijk onderzoek die door het bureau VTsIOM werd uitgevoerd begin 2021. Daarin betreurden 67% van de ondervraagde Russen het verdwijnen van de USSR, 25% is van het tegenovergestelde overtuigd. Op de vraag hoe U vandaag zou stemmen indien er vandaag een referendum voor het behoud van de USSR zou plaatsvinden gaf 73% aan dat de USSR willen behouden als een hernieuwde unie van gelijkwaardige soevereine republieken. We zien video’s waarin Russische soldaten in Oost-Oekraïne, in van Azovbataljons bevrijdde gebieden, de rode vlag van de Sovjet-Unie hijsen.
Liberaal fascisme
In 1996 werd de communistische kandidaat Gennadi Zjoeganov
(foto) die, dertig jaar geleden toen al een hernieuwde, vredevol herstel van de Sovjet-Unie verdedigde, bijna president door te winnen van Jeltsin in de eerste ronde. Dankzij miljoenen dollars van het Westen en van Russische oligarchen won het drankorgel Boris Jeltsin. Jeltsin wordt door de CP gezien wordt als een verrader die de volkswil verkrachtte, toen het volk in een referendum op 17 maart 1991 met 80% van de stemmen (deelname 80%) voorstander was van een hernieuwde Sovjet-Unie met soevereine republieken (alleen de Baltische staten, Georgië en Moldavië deden niet mee aan het referendum). De bolsjewisten, de communisten hebben altijd de Sovjet-Unie gezien als een vrijwillige eenheid waaruit de naties altijd konden terugtreden. Iets wat de tsaristisch geïnspireerde Poetin niet wil, en daardoor in conflict komt met de visie van Lenin op het nationaliteitenvraagstuk.
De VS en hun Westerse bondgenoten (van rechts tot gedegenereerd links) negeren volgens de communistische leider Zjoeganov niet alleen het feit dat de huidige regering in Oekraïne onder controle staat van regelrechte nazi’s. G. Zjoeganov: “Ze beschermen deze gedegenereerden – de erfgenamen van de fascistische criminelen. Bevestiging hiervan vinden we in de stemming op de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties op 7 december 2021 over de resolutie ‘Bestrijding van de verheerlijking van nazisme en andere vormen van racisme, rassendiscriminatie’. Slechts twee landen steunden het fascisme door tegen de resolutie te stemmen te weten de Verenigde Staten en Oekraïne. 49 landen onthielden zich van stemming. Onder de onthouders die weigerden het nazisme te veroordelen bevinden zich de “democratieën” waarvan velen tegen Hitler vochten, maar nu de Oekraïense neonazi’s (= de Azov bataljons) van wapens voorzien en politieke propagandadekking”. Volgens de Russische communisten is Oekraïne vandaag het centrum van het neonazisme geworden. Van over geheel Europa stromen ze toe. Oekraïense neonazi’s hebben sinds de staatsgreep van 2014 in Oekraïne een heldenstatus gekregen, ze worden geëerd, ze bezetten topfuncties in leger, politiek, administraties. Het Westen, van rechts tot links, vindt het “marginaal”. Zjoeganov roept op om alle spirituele, intellectuele en economische middelen van Rusland te mobiliseren om – wat hij noemt – het liberaal fascisme af te weren. Volgens de CP-leider G. Zjoeganov is de oorlog in Oekraïne geen oorlog tussen Rusland en Oekraïne, maar een oorlog van de NAVO tegen Rusland. Het Oekraïense volk wordt als kanonnenvlees gebruikt.
Economische oorlog tegen Rusland brengt honger en kou
In de westerse propaganda wordt met de oude bril van het westers kolonialisme en imperialisme Rusland bekeken als geïsoleerd in de wereld. Over het isolement van Rusland verwijst de vice voorzitter van de CPRF
Joeri Afonin naar het gerenommeerde tijdschrift “The Economist”. In The Economist proberen ze erachter te komen waarom tientallen landen in de wereld niet meedoen aan de anti-Russische sancties. The Economist kwam tot de conclusie dat deze landen menen dat dit zeer onrendabel is. Joeri Afonin vindt dit het juiste antwoord. De regeringen van veel landen willen niet dat olie, gas, kolen, kunstmest, voedsel, en nog veel meer in prijs stijgen op de wereldmarkt (foto). Westerse sancties bedreigen de wereld met kou en honger. Vooral gevaarlijk is de dreiging van hongersnood. Rusland is een belangrijke exporteur van kunstmest en Russisch gas wordt veel gebruikt voor de productie van kunstmest. Door de economische oorlog van het Westen en bezuinigingen op kunstmest zal de wereldvoedselproductie sterk dalen, waardoor de prijzen zullen stijgen. Bovendien zijn Rusland en Oekraïne belangrijke leveranciers van tarwe op de wereldmarkt. Wat Afonin nuanceert is dat The Economist het aandeel in de wereldeconomie van de landen die de Westerse anti-Russische sancties niet steunen onderschat. De auteurs in The Economist schrijven dat het gaat om 20% van de wereldeconomie. Maar als we kijken naar de gegevens van het BBP, rekening houdende met de koopkrachtpariteit, dan zijn slechts vier landen – China, India, Pakistan en Turkije – goed voor 30% van de wereldeconomie. En als we daarbij nog enkele tientallen kleinere landen nemen die ook geen westerse sancties steunen, dan komt het aandeel in de wereldeconomie op ongeveer 40%. Wat vergelijkbaar is met de omvang van de economie van het Westen zelve. Een tweede antwoord op de vraag, naast de economische redenen, om de sancties tegen Rusland niet te steunen heeft een diepere reden. “Het punt is dat deze staten de anti-imperialistische strijd steunen die Rusland op 24 februari lanceerde. Vele staten in het zuiden zijn de hulp niet vergeten van de Sovjet-Unie in de strijd tegen de Westerse kolonisatoren. Hoewel deze landen dat in de meeste gevallen niet openlijk durven verklaren. Miljoenen mensen willen dat de Westerse dominantie over de planeet verdwijnt. Dat is de garantie op de overwinning in de confrontatie met het westers imperialisme vandaag in Oekraïne en op langere termijn”, aldus J. Afonin. (Bron: KPRF.ru).
