Wereldberoemd zijn de Cubaanse artsenploegen die volkeren in nood bijstaan. Zo bijv. bracht een Cubaanse zending hulp aan Italië tijdens de covid pandemie. Caraïbische landen ten zuiden van de VS, gekend om zijn witte stranden en natuur, (foto) hebben de pogingen van de regering Trump om de Cubaanse humanitaire zendingen in hun landen te verbieden afgewezen. Het getuigt van moed om de intimidaties van Trump te weerstaan. Het Cubaanse voorbeeld geeft de omliggende landen in de regio de moed neen te zeggen tegen de grote bullebak in Washington.
De Caraïben draagt nog sterk de littekens van het Westers, Europese kolonialisme. Spanje, Groot-Brittannië, Frankrijk, Nederland en de Amerikanen hebben er een zware koloniale voetafdruk van eeuwenlange uitbuiting, onderdrukking, plantageslavernij…
Nochtans hebben de volkeren van deze landen altijd een sterk antikoloniale drang gehad. Het gekende voorbeeld is Haïti. Het land was een Franse kolonie. Na een dertien jaren durende slavenopstand werd in 1804 Haïti onafhankelijk van Frankrijk. Het was het eerste postkoloniale land ter wereld. Andere koloniale mogendheden zagen hierin een bedreiging in Haïti. Ze vreesden dat Haïti het eerste van de dominostenen was.
Er werd een schuldenval opgelegd. In ruil voor officiële erkenning dwong Frankrijk het zwakke Haïti in 1825 tot een schuld van 150 miljoen Franse francs (waarvan de laatste afbetaling in 1947 gestort werd). De schuld was een ticket voor blijvende armoede, gebrek aan investeringen, gebrek aan democratische opbouw…Vandaag is het land één van de armste en minst stabiele landen ter wereld met nog altijd directe inmenging van het Westen.
We verwijzen ook naar de Amerikaanse invasie van 1983 ‘Urgent Fury’ van het eiland Grenada onder het regime van president Ronald Reagan. Zij verdreven een regering die nationaal een progressief beleid voorstond. Een leider van de beweging aan de macht, Maurice Bishop, werd vermoord. De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties veroordeelde de agressie met 108 stemmen tegen 9.
Er is natuurlijk Cuba dat in de regio al decennialang het brutale sanctiebeleid van de VS-weerstand biedt.
CARICOM
In 1973 werd voor de regio een globale poging ondernomen om meer zelfstandigheid, economische ontwikkeling en handel te verwerven voor de volkswelvaart via samenwerking tussen de vnl. eilandstaatjes. Het verdrag CARICOM (Caraïbische Gemeenschap)
(foto vlag) van Chaguaramas (Trinidad) telt 21 landjes uit de Caraïben.
Het gaat in totaal om zo’n 16 miljoen inwoners. De regio strekt zich uit van de Bahama’s in het noorden, tot Suriname en Guyana in het zuiden. Het zijn grotendeels eilandstaatjes (uitgezonderd Suriname, Guyana) met zonovergoten witte stranden, veel natuur en een jonge bevolking (30% jonger dan 30 jaar). Cuba heeft met de meeste eilanden goede betrekkingen.
De 48e Top van regeringsleiders in februari 2025 van CARICOM in Georgetown-Barbados werd voorgezeten door de premier van Barbados, Mevr. Mia Amor Mottley. Het thema van de 48e bijeenkomst was: “Sterk door eenheid, Caraïbische veerkracht, inclusieve economische groei en duurzame ontwikkeling”.
In haar toespraak stelde premier Mia Mottley voedselzekerheid, klimaatverandering (eilanden dreigen overspoeld te worden door stijgende zeespiegel) en economische ontwikkeling centraal.
Ook de Trump-minister minister van Buitenlandse Zaken, Marco Rubio woonde de Caricom top bij. Daar opperde hij voor de regeringsleiders het idee om Cubaanse medische missies uit te wijzen en een verbod om van hun diensten gebruik te maken. Rubio, een conservatieve katholiek, aanhanger van Reagan en Trump argumenteerde dat: “Het Cubaanse ‘regime’ betaalt deze artsen en verpleegkundigen niet. Het neemt hun paspoorten af. Het is in feite gedwongen arbeid en dat kunnen we niet toelaten”.
De Jamaicaanse premier Adrew Holness (foto) maakte in een gezamenlijke persconferentie met de Amerikaanse Buitenlandminister Rubio duidelijk dat het land de 400 Cubaanse artsen en verpleegkundigen nodig heeft omdat het zelf onvoldoende artsen heeft. Hij stelde: “Laten we eerlijk zijn, de Cubaanse artsen in Jamaica zijn ongelooflijk behulpzaam geweest”.
Een paar dagen eerder benadrukte de Jamaicaanse minister van Buitenlandse Zaken en Handel Kamina Johnson, dat de medische samenwerking van Cuba met haar land “legitiem is en absoluut geen voorbeeld is van mensenhandel”.
Deze menig werd gedeeld door de aanwezige landen zoals onder meer Guyana, Belize, Sint-Lucia, Saint Kitts, Nevis en Barbados.
Ook de Cubaanse viceminister van Buitenlandse Zaken, Josefina Vidal, verwierp Rubio’s standpunt. “Hij liegt, beledigt en toont absoluut gebrek aan respect en minachting voor de mensen die al tientallen jaren gebruik maken van het humanitaire werk van Cubaanse artsen. De mensen weten het en uiten hun onenigheid.”
Cubaanse medische teams
Fidel Castro zegde over de het zenden van Cubaanse medische teams het volgende. “Dokters, geen bommen voor elk land ter wereld ook”. Dat is precies wat Cuba blijft doen. Het vervult zijn plicht van internationale solidariteit. Maar voor de Amerikanen is deze zin volkomen onbegrijpelijk. (foto-Italië tijdens covid)
Eigenlijk wordt niemand gedwongen in Cuba om ergens te gaan werken. De arts en/of verpleegkundige tekent een contract waarin de risico’s van het land waar hij naartoe gaat worden beschreven. Hij krijgt contractueel zijn salaris dat hoger is dan het nationaal gemiddelde. Hij krijgt voordelen voor huisvesting en een auto en onderschrijft de voorwaarde dat zijn familie niet met hem/haar meereist.
Hij weet ook dat een aanzienlijk deel van de inkomsten uit betalingen van de uitnodigende partij naar een speciaal fonds gaat dat zal worden besteed aan de behoeften van het Cubaanse volk.
Het werkelijk doel van de Amerikanen is niet om Cubaanse artsen te steunen, maar om dit fonds te verkleinen. Volgens de officiële Cubaanse gegevens stuurde Havana in 2023 22.632 medische hulpverleners naar 57 landen. Daarmee inde Cuba in 2018 bijv. 6,3 miljard dollar en in 2020 3,9 miljard dollar, voor hun hulp aan Venezuela deels in natura, in de vorm van olieleveringen
