Het Groot-Israël plan voor het Midden-Oosten

Andermaal zijn er bloedige botsingen tussen Palestijnen en Joden. Raketten worden heen en weer geschoten. De vlam vloog in de pan toen Palestijnen onder dwang uit hun huizen dreigden te worden gezet in Oost-Jeruzalem en het symbool van moslimwereld, de Al- Aqsa Moskee in Jeruzalem werd aangevallen. De vraag die ons bezig houdt is: wat is het grote plaatje achter de decennialange confrontaties, de wurggreep op Gaza, de bezetting van Palestijns gebied? En wat met de tweestaten oplossing, is daar plaats voor, in de plannen voor een Groot-Israël? (foto: kenniscentrum Israël Palestina)

Op 13 mei 2021 is het 73 jaar geleden dat 700.000 Palestijnen in de oorlog van 1948 moesten vluchten of uit hun huizen werden verdreven door zionistische milities. Voor de Palestijnen is dat dè catastrofe, die elk jaar wordt herdacht en in het Arabisch Al-Nakba wordt genoemd. In een rapport van 2018 verklaart de speciale rapporteur voor de mensenrechten in de Verenigde Naties dat Gaza, waar zo’n twee miljoen Palestijnen wonen en waar het zwaartepunt van het conflict zich bevindt,  dat de economie er in een vrije val is, 70% van de jongeren zijn werkloos, er is vervuild drinkwater en het gezondheidssysteem is er ingestort. Gaza wordt in een ijzeren greep gehouden aan zijn grenzen door Israël. In de krant De Morgen (15 mei jl. ) verscheen en opiniebijdrage van Catherine Bailmey Gluckman, een Joodse projectmanager die deel uitmaakt van de vereniging “Een Andere joodse Stem” (de Vlaamse media luiden vooral de klok van Vlaamse conservatieven en Israël lobbyisten). Mevrouw Gluckman wijst op “ de westerse media en politici die de dramatische feiten afdoen als een gevecht tussen twee gelijkwaardige partijen, waarbij ieder over dezelfde kracht, middelen, en verantwoordelijkheid beschikt. Israël is een kernmacht en een welvarend land, terwijl de Palestijnen het met weinig elektriciteit en schoon water moeten stellen. Onophoudelijke golven van Israëlische nederzettingen leiden telkens weer tot gedwongen uithuiszettingen. Een degelijk onderwijs- of gezondheidssysteem ontbreekt. De Israëlische staat pleegt structureel geweld tegen het Palestijnse volk”. Volgens mevr. C.B. Gluckman moeten de Europese politieke leiders Israël sanctioneren voor schendingen van het internationaal recht, wapenhandel verbieden, en de EU-Israël associatieovereenkomst herzien. Ze kunnen het onderzoek van het Internationaal Strafhof naar oorlogsmisdaden in de Palestijnse gebieden actief steunen. Een politicus van Joodse afkomst wiens familie omkwam in de Holocaust, de gewezen presidentskandidaat in de VS, Senator Bernie Sanders (foto) schrijft het volgende in de New York Times. “…Niemand beweert dat Israël, of welke regering ook, niet het recht op zelfverdediging of op de bescherming van zijn volk heeft. Het conflict vandaag is niet begonnen met de raketaanvallen van Hamas. Palestijnse gezinnen in de wijk Sheikh Jarrah in Jeruzalem worden al jaren bedreigd met uitzetting. De afgelopen weken hebben extremistische Joodse kolonisten de inspanningen opgedreven om hen uit hun huizen te verdrijven langs juridische weg… Tragisch genoeg zijn die uitzettingen slechts een onderdeel van een groter systeem van politieke en economische onderdrukking. We hebben de regering van Benjamin Netanyahu zien werken om de Palestijnse burgers van Israël te marginaliseren en te demoniseren, samen met een nederzettingsbeleid dat een tweestaten ( vet toegevoegd) oplossing uitsluit. Niets van dit alles rechtvaardigt de raketaanvallen van Hamas… Maar we moeten weten dat na tien jaar rechts beleid van de regering Netanyahu een steeds intoleranter en racistisch nationalisme wordt gecultiveerd. Deze trend is niet uniek voor Israël. Over de hele wereld, in Europa, Azië, Latijns-Amerika en bij ons in de Verenigde Staten hebben we de opkomst gezien van soortgelijke autoritaire, nationalistische bewegingen. En ze hadden vier jaar lang een vriend in het Witte Huis…De VS die jaarlijks 4 miljard dollar aan Israël verstrekken kunnen niet langer de apologeten zijn van  van de rechtse regering Netanyahu en haar racistisch gedrag. De VS moeten van koers veranderen. Die nieuwe koers moet het bestaansrecht van Israël erkennen, maar ook dat van de Palestijnen…”

Groot-Israël (*)

Meer nog dan de solidariteit waartoe mevr. Gluckman oproept, vragen we ons af welke diepere agenda in het optreden van Israël zit. Israël werkt momenteel een plan uit gekaderd in een Groot-Israël plan (Yinon plan genoemd) om grote delen van Palestijns gebied te annexeren. Terwijl de Palestijnse inwoners- in Gaza en op de Westbank- in ernstige armoede en isolatie worden gehouden, creëren deze omstandigheden de hefbomen voor de inwerkingtreding van de verwijdering en uittocht van de Palestijnen uit hun thuisland. Het maakt deel uit van het proces van annexatie en Israëlische expansie. Als deze operatie succesvol is, zal Israël alle gebieden die het tijdens de oorlog in 1967 veroverd heeft, inclusief de Syrische, Jeruzalem en de meeste Palestijnse gebieden, inbegrepen de beste waterbronnen en vruchtbare landbouwgebieden, toegevoegd hebben aan zijn grondgebied. De Westelijke Jordaanoever zal zich in dezelfde situatie bevinden als de Gazastrook, afgesneden van de buitenwereld, omringd door Israëlische nederzettingen en een vijandig Israëlisch leger. Groot-Israël is niet alleen dat. Het plan voorziet ook in het annexeren van delen van omliggende staten zoals delen van Libanon, Jordanië, Syrië en delen van Irak en Saoedi-Arabië. Volgens de grondlegger van het zionisme Theodore Herzl strekt het gebied van de Joodse staat zich uit van het gebied ten oosten van de Nijl in Egypte, tot de Eufraat in Irak. (kaartje Global Research)

Groot-Israël, ook Westers plan

Het plan voor een Groot-Israël is niet een strikt zionistisch plan. Het is een integraal onderdeel van het buitenlands beleid van de Verenigde Staten (VS) en Europa. Het strategisch doel is de Westerse, vnl. Amerikaanse hegemonie uit te breiden via Israël in het Midden-Oosten. Daarvoor moeten de landen van het Midden-Oosten opgebroken en “gebalkaniseerd” worden. Daarom is ook het Arabisch, seculier nationalisme, dat na de Tweede Wereldoorlog ontstond, vernietigd  geworden omdat dit de hegemonie van het Westen in de weg stond (Iran, Egypte bijv.). De spil van die hegemonie is Israël. Die strategie van annexatie werd door de vorige president Donald Trump het meest consequent toegepast door het legitimeren van de illegale nederzettingen van de Joodse kolonisten, het erkennen van de Israëlische soevereiniteit over de bezette Syrische Golan hoogvlakte, en het erkennen van Jeruzalem als hoofdstad van Israël met verhuis van de Amerikaanse ambassade naar die stad. Dit alles in strijd met in de voorbije decennia aanvaarde VN-resoluties. De moord op de invloedrijkste Iraanse generaal Qassem Soleimani (1957-2020) in januari 2020 was niet toevallig. Hij werkte aan een toenadering tussen Iran en Saoedi-Arabië, wat tegen de belangen van Israël en de VS ingaat omdat een as Iran-Saoedi Arabië een serieus tegengewicht zou vormen voor de VS en Israël (inmiddels is er officieel wel toenadering tussen Israël en Saoedi-Arabië)

In het zionistische plan voor een Groot-Israël in het Midden-Oosten passen ook de oorlogen tegen Irak in 2003, de oorlog in Libanon in 2008, de oorlog tegen Libië in 2011 en de aanhoudende oorlogsellende in Syrië en Irak, Jemen. En natuurlijk ook de confrontatie met Iran, inbegrepen gerichte moordaanslagen. Prof. Michel Chossudovsky: “Het Groot-Israël project bestaat uit het verzwakken en vernietigen van aangrenzende Arabische staten als onderdeel van een Amerikaans-Israëlisch expansionistisch project, met steun van de NAVO en Saoedi-Arabië. In dit opzicht is de recente toenadering tussen Israël en Saoedi-Arabië (beiden zwaar bewapend door de VS) vanuit het oogpunt van Netanyahu een manier om de invloedssfeer van Israël in het Midden-Oosten uit te breiden en om van daaruit Iran beter te confronteren”.

Groot-Israël, continuïteit kolonisatieproject

Volgens Mahdi Darius Nazemroaya, in een artikel op de site Global Research (2011) is het Groot-Israël project, gesteund door de VS, een voortzetting van het koloniale ontwerp dat de Britten voor ogen hadden in het Midden-Oosten. Irak was de grootste strategische uitdaging van alle Arabische staten. Irak wordt geschetst als de hoeksteen voor het opbreken en balkaniseren van het Midden Oosten en de Arabische wereld. De Britten en Israëlische strategen hebben altijd voor ogen gehad om Irak op te delen in een Koerdische staat, twee Arabische staten, één voor sjiitische moslims en één voor de soennieten. De eerste stap was het uitlokken van een oorlog tussen Irak en Iran in de jaren tachtig van vorige eeuw (een bloedige oorlog met honderdduizenden doden langs beide kanten), de tweede stap, deels door de Amerikanen uitgelokte agressie van Irak tegen Koeweit met uitdrijving en de sancties en de derde stap was de Anglo-Amerikaanse oorlog in 2003. In “The Armed Force”, een Amerikaans tijdschrift van het ministerie van Defensie, het Pentagon, verscheen in 2006 een op grote schaal verspreide kaart die grotendeels de contouren van het Groot-Israël plan volgen en uitvergroot wordt naar andere landen (zie kaart). In dat plan wordt ook de verdeling van Libanon, Somalië, Pakistan en Turkije vermeld. Het plan voorziet ook het opbreken van naties in Noord-Afrika, wat met Libië al gelukt is en bijv. het opdelen van Pakistan.(*)

Leien dakje

Israël is een kleine strook land van 9 miljoen inwoners aan de Middellandse Zee die in een oceaan van Arabische staten gelegen is. Israël wordt met miljarden dollar door de VS overeind gehouden. Groot-Israël moet een regionale imperiale macht worden. Het is de enige weg van overleven van Israël zeggen zionistische Joden. Dat valt grotendeels samen met de imperialistische belangen van de VS en Europa in het Midden-Oosten. Het Midden-Oosten open te breken in bloed en chaos, en  om er kleine te controleren staatjes aan over te houden is laakbaar. Staatjes, zouden dan gevormd worden langs etnische en sektarische lijnen. Het is een zeer twijfelachtige strategie die meer en meer verzet en mislukkingen oproept.

De expansie naar een Groot-Israël lijkt niet van een leien dakje te lopen. In Afghanistan werden de Amerikanen, de NAVO verplicht zich terug te trekken. In Syrië kenden de VS een nederlaag. De door hen gesponsorde terroristen (ISIS, Al Nusra) slaagden er niet in een sektarisch regime aan de macht te brengen in Syrië dankzij een front van Syrië, Iran en Rusland. In Iran zoeken de leidende kringen van sjiieten contact voor minder vijandigheid met de soennitische buren van Saoedi-Arabië die er op het eerste zicht niet negatief op reageren. En de Palestijnen in Gaza en de Westelijke Jordaan krijgen in al hun ellende en verzet tegen de Israëlische wurgpolitiek voor de eerste keer actieve steun van Israëlische Arabieren in de straten van de steden van Israël. Wordt vervolgd.

(*) Referentie: site Global Research: “Groot-Israël, het zionistisch plan voor het Midden-Oosten” en de tekst van het Zionistisch plan voor het Midden-Oosten, door Israël Shahak en Prof. Michel Chossudovsky (bewerkt artikel 2015, 2019, 2020 en 13 mei 2021).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  • Over mij

    • Miel Dullaert
      °1948 Enkele stipmomenten… Kind en tiener Ik ben geboren in Merksem. Ik behoor tot wat men noemt, de babyboomgeneratie of de eerste
      Meer lezen...
  • Citaat

    Geduld is een bittere plant met een zoete vrucht
    (Chinees spreekwoord)

  • Edward ELGAR, NIMROD

  • Tag cloud

  • Deel onze pagina op:

    © Copyright 2024 ‐ Miel Dullaert ‐ Alle rechten voorbehouden

    Disclaimer | Privacybeleid

    Webdesign by Eye