Ken Loach, beroemde Britse filmmaker uit de Labour-partij gezet

De schrapping van de Britse cineast Ken Loach(foto) als lid van Labour is geen geïsoleerd feit. Ook ex-Labourvoorzitter Jeremy Corbyn, die de partij tot ongekende hoogten bracht, werd tijdelijk geschorst omwille van zogezegd antisemitisme. Vandaag zijn vele socialistisch gezinde Labour leden ontslagen of hebben zelf ontslag genomen. De verbanning van Ken Loach wordt onthaald op een oorverdovende stilte van de sociaaldemocraten in Europa, zonder één woord van solidariteit.

Het ontslag van de gekende filmmaker Ken Loach door de Labourtop komt niet uit de lucht gevallen. Er is momenteel een grote zuivering aan de gang van linkse Labourleden. Zijn lidmaatschap werd door Labourleider Sir (!) Keir Starmer beëindigd omdat Ken Loach weigerde andere leden van de socialistische vleugel van Labour te verloochenen die tegen de heksenjacht zijn. K. Loach geldt als een invloedrijk filmmaker in Groot-Brittannië. Door zijn uitsluiting zijn duizenden linkse Labourleden uit de partij gestapt. Bijv. Graham Bash, gekend links Labour lid en voorzitter van de lokale Labourafdeling South Thanet, die al 50 jaar actief is in de partij, wordt ook bedreigd met uitsluiting omdat hij solidair is met de beweging “Labour Against the Witch-hunt” (LAW) (Cfr. Morning Star)

Jeremy Corbyn

Eigenlijk is de uitsluiting van filmmaker Ken Loach een remake van wat de ex-voorzitter van Labour Jeremy Corbyn (foto) overkwam. Sinds Tony Blair was New Labour een liberale partij geworden. Hij won er verkiezingen mee, dankzij de massale steun van de tabloids en de rechtse pers. Hij was eerste minister van 1997-2007. Zijn voorgangster Margaret Thatcher zei ooit over de regering Blair: “de grootste overwinning van de Conservatieven is, dat Tony Blair en New Labour het beleid verderzetten dat ik ben begonnen”. In 2015 trad een breuk op met de rechtse, imperialistische koers (Irak) van Tony Blair. De rustige, bezadigde en in brede kring onbekende Jeremy Corbyn werd tot voorzitter verkozen. Sinds 1983 was hij parlementslid voor Labour. Hij was een “backbencher”, bekend om zijn socialistische opvattingen en internationale solidariteit met onderdrukte volkeren (w.o. de Palestijnen) en tegen de NAVO. Hij werd verkozen in 2015 als Labourvoorzitter. De  “backbencher” werd “frontrunner” van Labour. J. Corbyn bracht nieuwe hoop en socialistische verwachtingen. Het resultaat was dat de oudere man duizenden vnl. nieuwe jonge leden aantrok. Labour werd onder zijn voorzitterschap de grootste ledenpartij van Europa, met meer dan 500.000 leden. Op een socialistisch programma behaalde Labour, op een paar duizend stemmen na, bijna de overwinning op de Conservatieve kandidaat Theresa May. Hij behaalde met zijn links programma en het enthousiasme van zijn (nieuwe) achterban het hoogst aantal stemmen sinds 1997! In 2019 leed hij een nederlaag, deels door zijn twijfelende houding tegenover de Brexit en zijn te zwak optreden tegen zijn vijanden binnen de partij. Nadien werd een heuse campagne opgezet die Corbyn beschuldigde van antisemitisme. Heel het mediacircus nam eraan deel. Gevolg: hij werd geschorst door de inmiddels nieuwe voorzitter Sir(!) Keir Starmer. Een vertrouweling van de heersende elite. Onder zijn leiding wordt terug een rechtse koers ingezet: de steun van Labour voor de “Green New Deal” werd ingetrokken, het debat stopte over de verdediging van de publieke eigendom, hij verzette zich niet tegen een wet die de politie toelaat de wet te overtreden en misdrijven te begaan in de strijd tegen criminaliteit. In het buitenlands beleid zette hij Labour terug op de as London-Washington. In het linkse dagblad “Morning Star(foto) wordt gesteld dat de schorsing van Jeremy Corbyn geen kwestie was van “interne discipline”. “De schorsing van Jeremy Corbyn is een frontale aanval op links in het Verenigd Koninkrijk. Het is slechts een fase in een proces van de Britse heersende elite om terug controle te krijgen op de Labour partij die met voorzitter Corbyn in socialistisch vaarwater terecht was gekomen en er succes mee had”.

Ken Loach: cultureel boegbeeld

De heersende elite heeft reeds afgerekend met het socialistisch boegbeeld van Labour, J. Corbyn, nu moest het cultureel boegbeeld van Labour volgen: Ken Loach. Hij is één van de grootste Britse cineasten die zijn linkse sociaal geëngageerde overtuiging nooit verborg – en vooral – ze in een schitterende filmtaal wist te verbeelden.  Hij maakte vele films. Zoals Kes (1969) over een arme arbeidersjongen die op school wordt gepest en geslagen. Deze film stond in 1999 zevende op de ranglijst van het British Film Institute van de beste Britse films van de 20e eeuw. Zijn documentaire over de grote mijnwerkersstaking van 1984-in opdracht van Chanel 4- werd nooit vertoond. Hij was voor de grote media te kritisch.

Het meesterwerk, The Wind that Shakes The Barley (2006) over de Ierse onafhankelijkheidsstrijd tegen de Britse kolonisator en I Daniel Blake (2016) (foto) over een arbeider die door de dokter medisch ongeschikt werd verklaard door jarenlange zware arbeid, maar desondanks door de Conservatieven werd gedwongen ‘geschikt’ werk te zoeken. Deze films kregen de Palme d’0r op het filmfestival van Cannes.

Ken Loach  werd bekroond met filmprijzen in heel Europa onder meer in België voor Raining Stones (1993). Zijn internationale solidariteit toonde hij in de film Land and Freedom (1995) over de deelname van een Britse jongen aan de Spaanse burgeroorlog (1936-1939). In Vlaanderen kreeg hij op kleine schaal navolging bij de filmmaker Stijn Coninx met zijn film over priester Adolf Daens (1993) en over de Bende van Nijvel (“Niet schieten”, 2018). In Nederland was er de vooroorlogse, linkse cineast Joris Ivens (1898-1989) met een film over de mijnwerkersstaking in de Borinage (1934), de Spaanse burgeroorlog (1937) en “De vierhonderd miljoen” over de strijd van de Chinezen tegen de Japanse bezetting (1939).

In reacties op zijn verbanning als Labour lid stelt Ken Loach in een interview met het Amerikaans socialistisch tijdschrift Jacobin: “Voorzitter Keir Starmer is Mr. Bean die zich probeert als Stalin te gedragen. Hij zegt de partij te willen verenigen. Maar in plaats van te verenigen heeft hij al 120.000 leden weggejaagd. Starmer is een onbetrouwbaar en leugenachtig individu. Hij probeert Labour van links te zuiveren en de partij van Tony Blair te reproduceren. Dat wil zeggen een kleine partij die via de bevriende media tot de kiezers spreekt en rechts probeert te overtuigen dat Labour geen bedreiging vormt voor zijn macht”.

Solidariteit

Door mensen als Ken Loach weg te zuiveren graaft Labour zijn eigen graf als volkspartij. Er gaan meer en meer stemmen op om een nieuwe socialistische partij in Groot-Brittannië op te richten. De meeste sociaaldemocratische partijen in Europa hebben tientallen jaren lang met de liberalen, de neoliberale geloofsleer in wetten gegoten ten koste van de werkende bevolking en de welvaartsrol van de staat. Vele van deze partijen, ooit grote volkspartijen, zijn vervreemd van de miljoenen kleine loonverdieners in de overheidsdiensten, de  dienstensector, de zorgsector, de industrie, het transport, het kuispersoneel. Door hun inzet hebben deze werknemers, vaak in precaire sociale statuten, de maatschappij draaiende gehouden in de zwarte dagen van de covid-pandemie. De sociaaldemocratie is deze mensen kwijt, ze is een marginale kiesclub geworden van klein burgerlijke sociale voelende middenklassers. Denk aan de PvdA in Nederland, de PS in Frankrijk, het wegdeemsteren van de SPD in Duitsland en 30% verlies aan kiezers van de Spaanse PSOE in recente verkiezingen. Bij ons in Vlaanderen is  de SP.A die nu Vooruit is geworden een tien procent partij geworden. ‘Vooruit’ met de jonge voorzitter Conner Rousseau smult van de grote interesse van de mainstreammedia. Rekening houdende met het verleden van de socialistische ‘wonderboys’ is het maar de vraag hoelang die media pampering kan volgehouden worden tot de verkiezingen van 2024, een eeuwigheid in de politiek. Dat geen enkele sociaaldemocratische partij in Europa of politicus het de moeite waard vond om publiek steun te geven aan de beroemde sociaal geëngageerde cineast Ken Loach (foto) zegt genoeg over het moreel en ideologisch verval van de sociaaldemocratie in Europa.

 

 

 

 

  • Over mij

    • Miel Dullaert
      °1948 Enkele stipmomenten… Kind en tiener Ik ben geboren in Merksem. Ik behoor tot wat men noemt, de babyboomgeneratie of de eerste
      Meer lezen...
  • Citaat

    De rijken worden rijker, de armen armer,
    daar komen fascisme en oorlog van
    (J. Kruithof,prof. Filosofie RUGent, 1929-2009)

  • Edward ELGAR, NIMROD

  • Tag cloud

  • Deel onze pagina op:

    © Copyright 2024 ‐ Miel Dullaert ‐ Alle rechten voorbehouden

    Disclaimer | Privacybeleid

    Webdesign by Eye