Op 12 december 2014 werd de vijfde koningin van het Belgische koninkrijk Fabiola de Mora y Aragon (1928-2014) te Brussel plechtig ten grave gedragen. In 1960 was de Spaanse aristocrate gehuwd met de koning der Belgen Boudewijn. Fabiola is tientallen jaren lang door het leven gegaan met het zorgvuldig uitgebouwde imago van de koningin kwezel aan de zijde van ‘le roi triste’, van de sprookjesschrijfster en beschermvrouwe van de Koningin Elisabethwedstrijd. Maar achter de ‘schone schijn’ ligt er een lugubere realiteit. Fabiola was een fascisten vriend die het met de Spaanse dictator Franco en zijn regime zeer goed kon stellen.In de keuze van de politieke vrienden en bondgenoten heeft de Belgische monarchie nooit veel scrupules gehad om dictators met bloed aan de handen te vriend te houden. Zo maakt onze koning Filip (en ook zijn vader Albert, ooit als de prins handelsreiziger cfr. eurosystems) er weinig problemen van op de thee te gaan bij de Saoedische tirannen. Deze primitieve woestijnheersers zijnde kampioenen in het onderdrukken van vrouwen, het afhakken van hoofden of het openbaar toedienen van zweepslagen als hun burgers iets mispeuterd hebben. De tulbanddragers sponseren massaal moskeeën en imams, het fundamentalistisch salafisme. Hoeveel bloed de despoten ook aan hun handen hebben als ze er eentje van dat soort overlijdt, springt Filip, zoals recent gebeurde, het vliegtuig in en gaat (net als de rest van de westerse politieke elites) zijn rouwbeklag doen voor de overleden tiran in de woestijnstaat.
Fabiola, Boudewijn en Franco
Iets verder in het verleden waren er de perikelen met Leopold III, zijn huwelijk met Liliane Baels die uit een collaboratiefamilie komt, zijn weigering om in het zicht van de Duitse bezetting, de regering te volgen en naar het buitenland te vluchten om van daaruit de strijd tegen de bezetter verder te zetten. Er is zijn omstreden onderhoud met Hitler waardoor hij in feite koos voor de nieuwe nazi- orde. Dit en nog veel meer leidde na de oorlog tot de woelige koningskwestie en het aftreden van Leopold III. Fabiola zit in dezelfde obscure traditie van de Belgische royals. Meer dan een halve eeuw na haar intrede in het Belgische vorstenhuis wordt daarover een boekje open gedaan door Prof. Anne Morelli, historica en hoogleraar aan de ULB (*). Vanzelf is het voor A. Morelli niet gegaan, want voor de Belgische politieke elites is het een genante politieke oefening. De archieven van het koninklijk paleis en van Boudewijn werden niet toegankelijk verklaard. Gelukkig kon de auteur beroep doen op Spaanse archieven. Uit haar onderzoek blijkt dat de ideologische-politieke verwantschap, de vertrouwelijke vriendschappelijke sfeer tussen Fabiola en Franco de caudillo verregaand was. Dat blijkt uit de documenten die de auteur kon inkijken. Er bestaat een hele trits brieven, berichten telegrammen voor de nationale feestdagen, de eindejaarsdagen, bij ziekte of ongeval, bruiloft of de viering van de beschermheilige van de dictator. Elke aanleiding is goed voor correspondentie .De eerste gelukwensen van Fabiola voor Franco dateren van voor het huwelijk. Boudewijn en Fabiola bidden voor Franco en Spanje. Boudewijn schrijft de caudillo hoezeer hij de door Franco toegekende Grote Ordeketen van de Orde van Isabelle de Katholieke (!)hoogschat.
In 1964 viert het franquistisch regime van ‘25 jaar vrede’ na het einde van de Burgeroorlog. Het officiële persorgaan van het regime draait de film “ Franco ese hombre”. Het is geen toeval dat Franco in de propagandafilm figureert in het gezelschap van Boudewijn en Fabiola. Zo verleent het Belgische Koninklijke koppel de dictator een goede naam en reputatie. Een goede naam die het Franco- regime broodnodig had om toe te treden tot het economische Europa. Fabiola en Boudewijn waren de ambassadeurs van een Spaanse nationaal-katholieke dictatuur in het centrum van Europa.
Extreemrechts ook Franstalig
De franstaligen in België zijn er tot nu toe in geslaagd de extreem- rechtse ontsporingen in België eenzijdig op het bordje van de Vlamingen te leggen. Maar de extreem- rechtse ontsporing van het symbool van het belgcisime: de franstalige monarchie, gebeurde niet alleen tijdens de oorlog (Leopold III), maar werd na de oorlog structureel verankerd met een Fabiola en Boudewijn die openlijk sympathiseerde met de bloedige Franco- dictatuur. Natuurlijk, de omstandigheden in België waren er gunstig voor aangezien een groot deel van Vlaanderen en België nog niet geseculariseerd was toen Fabiola de vijfde koningin werd in 1960. De katholieke hegemonie in het Belgische staatsapparaat was groot. De Belgische politieke en diplomatieke autoriteiten hebben samen met Fabiola en Boudewijn actie ondernomen om de fascistische dictatuur van Franco in Europa salonfähig te maken.
Toen bij de vorming van de regering L. Michel I de N-VA aantrad met een aantal ministeriele excellenties en staatssecretarissen konden sommige PS- ers in de Kamer in een soort gauchistische, hetzerige retoriek niet nalaten te roepen en te tieren, toen ze weer de “laarzen van de tweede wereldoorlog hoorden marcheren in het Parlement”. Toen er enkele jaren geleden een en ander werd gepubliceerd over de banden tussen Fabiola en Franco stelde Kamerlid Theo Francken(N-VA) in juli 2012 een parlementaire vraag aan premier Di Rupo (PS) over de betrekkingen tussen de koningin en het Spaanse dictatoriale regime. Paul Magnette (PS) toen belast met Wetenschapsbeleid beantwoordde de vraag van Theo Francken: “Deze feiten behoren tot de geschiedenis. Als de politieke een rol wil spelen in de geschiedenis leidt dit zelden tot goede resultaten. De regering moet zich niet in het historisch debat mengen.” Merkwaardig hoe een bepaalde PS achter elke hoek de laarzen hoort als het een vlaams- nationalist betreft, maar dat er oorverdovend mutisme optreedt als er vragen worden gesteld over de koningin kwezel over haar relaties met Franco en zijn bende. En dan hebben we het nog niet over een mijnheer Léon Degrelle.
