Het regime in Venezuela dat bijna twintig jaar aan de macht is, beleeft moeilijke tijden onder het presidentschap van Nicolas Maduro. Dat is niet alleen vandaag zo. Tijdens Hugo Chavez’ presidentschap waren de turbulenties even groot. Het is een combinatie van de eenzijdige oliegerichtheid van het land na decennia lang rechts-conservatief bewind, de fouten van het regime en de sabotage van de geldelite en Amerikaans imperiale kringen die een bloedige geschiedenis hebben in het omverwerpen van linkse, soevereinistische regimes (Chili, Brazilië, Cuba,…)Het land heeft jaren onder de conservatieve knoet van groot grondbezitters, de geld- en zakenelite en het Amerikaans imperialisme geleefd, met steun van rechtse en centrumlinkse vakbonden en sociaaldemocratische partijen. Hugo Chavez koos voor een consequent soevereine en progressieve koers toen hij in 1999 president werd. Hij volgde zijn linkse en soevereinistische maatschappijopvattingen van Bolivarisme (nationale onafhankelijkheid) en socialisme. Hij voerde vele sociale hervormingen door. Hij steunde daarvoor op een nieuwe grondwet, participatieve democratie en de nationalisatie van de belangrijkste industrieën en het toekennen van rechten aan minderheidsgroepen.
Bolivariaanse alliantie
Hij was openlijk tegenstander van het interventiebeleid van het Amerikaans imperialisme, neoliberalisme. Hij was de bondgenoot van de gebroeders Fidel & Raul Castro in Cuba (Cubaanse hulp ondermeer in de gezondheidszorg in ruil voor goedkopere olie), Eva Morales president van Bolivia, Rafael Correra president van Ecuador en Daniel Ortega president van Nicaragua. Onder impuls van president H. Chavez werd een Bolivariaanse Alliantie aangegaan tussen naar soevereiniteit strevende Zuid-Amerikaanse landen. Er werd een gemeenschappelijke Bank opgericht en een televisiezender Telesur.
Wat vandaag met het regime van Nicolas Maduro gebeurt is klein bier in vergelijking met wat president Hugo Chavez overkwam in 2002. Figuren van de Venezolaanse geldelite en patronaat en rechtse militairen onder de leiding van Venezolaanse VBO-voorzitter Pedro Carmona en gesteund door de Amerikanen via hun ambassade, voerden een staatsgreep uit en namen Hugo Chavez gevangen en deporteerden hem naar een eiland bij de kust. Ze zetten hem onder druk om ontslag te nemen en het land te verlaten. Wat hij weigerde. Alle pro-Chavez krachten bij het volk en in het leger mobiliseerden zich en de putschisten, rijke zakenlui,… bezweken onder de volkse- en militaire druk. Na enkele weken aftreden keerde Hugo Chavez terug en werd hij in zijn functie hersteld. In 2013 overleed president Hugo Chavez (in niet gehele opgeklaarde omstandigheden, na zijn verblijf op het eiland tijdens de putsch, kreeg hij kanker, door Amerikaanse hardliners werd maanden voordien op de Fox-Televisie opgeroepen hem te doden). Hij werd opgevolgd door Nicolas Maduro, de vice- president. De omstandigheden zaten hem sterk tegen: het wegvallen van een charismatisch leider zoals Hugo Chavez vervang je zomaar niet, dalende olieprijzen en dus dalende inkomsten in een land dat grotendeels economisch op de aardoliewinning en – verkoop gericht is.
Staatsgreep tegen H. Chavez (2002)
Wat in 2002 niet lukte met de staatsgreep tegen president H. Chavez zou misschien nu wel lukken. Met het wegvallen van H. Chavez, zagen de rechts-conservatieve oppositie, centrumlinks en Washington hun kans schoon om met massabetogingen het leven zuur te maken van het socialistische regime van Nicolas Maduro en de zijnen. En dit gesteund door de Amerikaanse ambassade en de fondsen van de “National Endowment Democracy (END)” die hun sporen hebben verdiend in Joegoslavië, Georgië, Oekraïne om neoliberale regimes aan de macht te brengen. In 2014 alleen al gaf deze END- Stichting in Venezuela 2,3 miljoen dollar uit aan organisaties in het land voor het organiseren van betogingen, training, het gebruik van sociale media,…De zogenaamde voedseltekorten worden georganiseerd door de Carrefours, Lidls, Colruyts van het land. Ze houden voedsel achter en organiseren kunstmatige schaarste en een zwarte markt met veel hogere prijzen wat tot ontevredenheid bij de arme bevolking moet leiden. Ook de Amerikaanse mantelorganisaties zoals het Internationaal Monetair Fonds (IMF), de Wereldbank, zijn allemaal ingeschakeld om het links- soevereinistisch regime van Venezuela het zo moeilijk mogelijk te maken en te helpen een neoliberale regime change te bewerkstelligen. Het is het klassiek recept van “regime change” dat wereldwijd wordt toegepast. Alle rechtse partijen, extreemrechtse en centrumlinkse atlantisten steunen de oppositie tegen het soevereiniteitsproject van N. Maduro. En maken natuurlijk ook misbruik van de onvermijdelijke beleidsfouten die het beleid van N. Maduro maakt.
VS dreigen met militair ingrijpen
De strijd tussen links en rechts is geen ritje op de kermismolen. Na weken betogingen van de conservatieve- rechtse stroming blijkt het niet veel opgebracht te hebben om N. Maduro van de macht te verdrijven zoals in Oekraïne. De voedsel- en andere problemen hebben wel een deel van zijn aanhang gekost, maar die blijft groot. De Amerikaanse ambassade, de CIA, de END hebben dan wel met geld, training en coaching de betogingen gestuurd maar, hun haring braadde niet. Dan werd er door de Amerikanen een tandje bij gestoken. De Amerikaanse president Donald Trump, die ooit in zijn verkiezingscampagne verdedigde dat de VS moeten ophouden in andere landen hun levenswijze op te dringen en politieman van de wereld te spelen, is blijkbaar door de “deep state” van de CIA en het militair-industrieel complex gedwongen totaal het tegenovergestelde te doen dan wat hij in zijn campagne verdedigde. Hij dreigde met een militaire interventie in Venezuela. Het bloedige verleden van Amerikaanse interventies in Zuid- Amerikaanse landen indachtig, keren bijna alle landen zich tegen dat voornemen. Ook die landen die niet akkoord zijn met de koers die het regime van Nicolas Maduro voert. Die dreiging was een godsgeschenk voor Maduro en de zijnen. Prompt werden grootschalige militaire oefeningen georganiseerd eind vorige maand waaraan zo’n 900.000 Venezolanen deelnamen in gans het land. Ook kondigde president D. Trump zware economische sancties aan tegen Venezuela. Volgens het door D. Trump ondertekende decreet mogen banken geen nieuwe financiële deals meer sluiten met de Venezolaanse overheid of met het staatsoliebedrijf PDVSA.
President D. Rousseff-Brazilië (nu ex-) ontvangt portret van overleden president H. Chavez uit de handen van huidig president Venezuela N. Maduro
Een nieuwe Constituante
De olieleveringen aan de VS blijven buiten schot. Venezuela levert zowat 30% van de olie die door de VSA wordt ingevoerd. Een importverbod blijft voorlopig uit: het zou bedrijven en consumenten zwaar treffen en de populariteit van D. Trump nog verder doen zakken. De sancties werden al verworpen door Cuba, de landen van de Bolivariaanse Alliantie, door heel wat sociale organisaties zoals vakbonden, gezondheidsorganisaties in Zuid-Amerika, en natuurlijk door de linkse politieke leiders in het werelddeel. Minister van Buitenlandse Zaken van Venezuela, Jorge Arreaza, verwerpt de sancties en wijst erop dat “de rechtse krachten in Venezuela lobbyden voor sancties van de VSA en schuiven nu de negatieve gevolgen ervan in de schoenen van het bewind van president N. Maduro”. Enkele weken geleden werd er in Venezuela een verkiezing georganiseerd voor een nieuwe Constituante. Deze grondwetgevende vergadering moet een nieuwe grondwet voorbereiden waarin de linkse soevereinistische oriëntatie van Venezuela grondwettelijk wordt vastgelegd. De Constituante wordt voorgezeten door Delecy Rodriguez, de vroegere minister van Buitenlandse Zaken onder president N. Maduro ( Delecy Rodriguez is de dochter van de stichter van de Venezolaanse Socialistische Partij Jorgé Antonio Rodriguez, die in 1976 werd vermoord op het kantoor van de politieke politie).
En West-Europa?
De Europese Commissie veroordeelt president N. Maduro. Zoals vroeger blijven de dominerende rechts liberale krachten trouw aan hun vazallenstatus aan het Amerikaans imperialisme, ook de atlantisch gerichte sociaaldemocratische partijen. Behalve één, en niet van de minste: de Britse Labourpartij onder de leiding van Jeremy Corbyn. De linkse Labourleiders hebben in het verleden ook al goede relaties onderhouden met president H. Chavez. In 2006 bezocht president H. Chavez Groot-Brittannië waar hij plannen ontvouwde voor het leveren van goedkope brandstof aan de arme volksgemeenschappen in Europa. Ken Livingstone, de toenmalige linkse burgemeester van London, verwelkomde de Venezolaanse president en beschreef president Hugo Chavez “als het beste nieuws uit Latijns -Amerika in vele jaren”. De rechtse, Atlantische vazallen van de VS in Labour hulden als wolven over het feit dat J. Corbyn de Amerikaanse sancties tegen Venezuela afkeurt. De SP van Emiel Roemer in Nederland verdedigt president N. Maduro in zijn verzet tegen de rechtse- conservatieve oppositie en de Amerikaanse economische sancties, hetzelfde met Die Linke van Sahra Wagenknecht in Duitsland en in Frankrijk Jean Luc Mélenchon van Insoumise en de PCF van Pierre Laurent. In Vlaanderen is het zeer stil rond het Venezuela dossier, alleen de Belgische PVDA-PTB neemt openlijk stelling voor de strijd van N. Maduro, maar niet kritiekloos en zonder de ‘ambassadeur’ van het regime van president N. Maduro te willen zijn. Terecht.
